Wat betreft soundscapes ben ik net een kat. Zodra het knispert als een haardkacheltje ga ik er met mijn snuit bovenop zitten. Lekker warm. Vaker zijn de geluiden in het genre kil en spookachtig. Ook Coen Oscar Polack en Herman Wilken beginnen Fathomless met koud, wat clichématig stuk, dat niet voor niets “Barents Sea” heet. Schuivende ijsplaten en een gure poolwind vormen het voor de hand liggende beeld, maar ik moest denken aan een speelgoedautootje dat ik lang geleden kreeg. Als je met het karretje ergens tegenaan botste klonk er mechanisch glasgerinkel. Na een paar maanden ging het foefje stuk, en restte er slechts een minutenlang aanhoudende drone van kapot geluid. Een stuk melodieuzer en geslaagder is de tweede (en laatste) hier aanwezige compositie. “Sundarbans” is inderdaad zo’n broeierig hete trip, die de volle twintig minuten boeit. De kat zou echter na een minuut of vijf uit zijn soezende meditatie worden gewekt, omdat er plots wat verschrikte vogeltjes opvliegen.
mij=Narrominded
4 reacties