Als kind van de jaren tachtig grijp ik geregeld terug naar de nummers die in die tijd uitgebracht zijn. Er zijn echter ook nummers die bij release al bijna gedateerd waren. Schuldig hieraan zijn de keyboards en drums, of beter gezegd degenen die de keyboards inzetten als stiltevuller en die de drums droog met een echo lieten klinken als een drummachine. Hele albums zijn er zo ongeveer vanaf halverwege de jaren tachtig tot ergens in de jaren negentig om zeep geholpen. Als ik dan ook een band had anno 2014 dan zou ik vooral niet teruggrijpen naar dit geluid. En u voelt hem vast al aankomen: het Londense kwartet Cymbals doet dit wel. The Age Of Fracture is een dansbare beetje shoegaze-achtige plaat die bol staat van de elektronica. Ik lees hier en daar vergelijkingen met New Order. Dat kan ik op zich wel begrijpen, maar wat mij betreft mogen ze hun veters nog niet strikken. The Age Of Fracture is hun tweede release, waar hun eerste meer postpunk zou zijn. Oordeel vooral zelf, andere recensies zijn soms positiever, ik kan hier geen cd lang naar luisteren.
mij=Tough Love/Konkurrent
4 reacties