Vanaf 2008 timmert de Canadees Eamon McGrath al met releases aan de weg, waarbij er tot nu toe elk jaar trouw een album uitkwam. Een album is ook maar een album, en dus heeft McGrath de nieuwe filosofie dat hij gedurende zijn tournees nummers moet proberen, ze dan op snel op te nemen om die dan tussendoor uit te brengen. Zo is er nu deel 1 en II uit in de serie Exile. Nummer III volgt nog. Volgens zijn Wiki is hij een folk- en punkrock muzikant. Op basis van deze releases hou ik het op een soort van akoestische Neil Young die het eens met een elektrische gitaar gaat proberen, waarbij zijn stemgeluid ergens tussen John Mellencamp en Bruce Springsteen ligt. Beide releases tellen drie nummers met elk een lengte van drie tot vier minuten. Tot op heden lijkt het allemaal in orde, maar ik raak niet echt overtuigd van zijn kunnen. Er is al zoveel aanbod op dit vlak, de briljante single zit er ook al niet tussen en een bijzondere stem of muzikant is het ook al niet. Of het idee van de ep’s dan ook écht zo nieuw is, of dat hij hiermee wat extra aandacht hoopt te trekken dat weet ik niet, maar ik viel nou niet van mijn stoel van deze schijfjes. Wat mij wel de bedoeling leek.
mij=Aporia Records
4 reacties