Grails uit Portland is alweer een tijdje bezig. Voornamelijk op vinyl met experimentele rock. Ik zeg dat het kwartet zich totaal niet hoeft te schamen voor David Gilmour-soundscapes en Pink Floyd-passages. Dit moment is reuzespannend voor de band omdat het experimenteert met gitaargeluiden uit lang vervlogen tijden. Op een manier die via Led Zep, Mike Oldfield en Ritchie Blackmores Blackmore’s Night lijkt uit te komen bij de Engelse Renaissance-madrigalen van Thomas Morley. Black Tar Prophecies is een optelsom van muzikale invallen en ideeën. Soms uitermate sfeervol en melodieus, soms een vingeroefening in een zwaar bewolkte lucht. Je krijgt een goed beeld van het technisch vermogen van Grails op piano, op gitaar en in het algemeen op compositieleer. Maar, net op het moment dat je denkt te snappen waar Grails zich nu mee bezighoudt, wordt de verwarring groter. Als ik af ga op Grails’ laatste wapenfeit uit 2011, dan mag je wat TexMex- en Americana-invloeden verwachten. Die heeft dit album wel, zeker in songs als “A Mansion Has Many Rooms”, maar die ebben weg in een saus van Mike Oldfield-neigingen om schijnbaar kinderlijk eenvoudige deuntjes te verclassificeren. Zekerheid bestaat niet bij Grails. En dat is maar beter ook. Des te groter de verrassing van het echte nieuwe werk. Het is alleen maar niet te hopen dat het Portland trio uiteindelijk als een malle Opeth de symfo-kant opschiet. Dat zou zonde zijn. Laat het onheilspellende karakter van Grails vooral onheilspellend blijven.
mij=Temporary Residence
4 reacties