Ik vind het wel grappig dat Ewie bij de zijn recensie van I Am Oak’s On Claws zegt dat Thijs Kuijken verder gaat waar hij gebleven is met Ols Songd en dat ik nu ruim vijf jaar na dato bijna hetzelfde zou zeggen nu Ols Songd opnieuw door het feestvierende Snowstar (tien jaar, hoera!) uitgebracht wordt. Dat zou een volkomen onterechte opmerking zijn namelijk. Kuijken heeft in al zijn wijsheid namelijk besloten om niet zomaar een re-release uit te brengen, maar de songs van dat moeilijk verkrijgbare debuut opnieuw in de steigers te zetten en met de kennis en band van nu op te nemen. Een slimme zet. Want zo kun je Ols Songd misschien toch wel bijna zien als een nieuwe cd, die dan tegelijkertijd laat horen dat de songs van Kuijken inderdaad de tand des tijds prima hebben doorstaan. Of mag je daar niet van spreken bij een gat van iets meer dan vijf jaar? Hoe het ook zij, ik kan hier gerust bekennen dat ik nooit het geluk gehad heb een exemplaar van de CD-R te hebben gehad van de debuutplaat, dus ik ben meer dan in mijn nopjes met deze release, maar baal er tegelijkertijd van dat ik geen vergelijkingsmateriaal heb om te toetsen of deze nieuwe versies ook daadwerkelijk een verbetering zijn. Aan de andere kan: just wow. Wat een meester is/blijft Kuijken in het maken van folky, slow-core achtige liedjes, die toch nooit verzanden in gekabbel. Daarvoor is de aanzet in bijvoorbeeld “Yojijhito” te zwaar. Die song is niet alleen genesteld in een vlechtwerk van akoestische gitaren, maar heeft ook duidelijk stevige elektrische takken die bijna dronend meelopen met de zanglijnen. Prachtig. Ook in het toewerken naar een sterke climax blijkt Kuijken altijd al meester te zijn. Hoe “Birches” van een mijmerend akoestisch liedje langzaam groeit naar een meerstemmig zangstuk met band en sluimerend doorgaat richting een overstuurd in de achtergrond emo-schreeuwend einde is op papier wellicht simpel, maar in de studio moet je het maar doen zonder te verzanden in clichés. Prachtvol.
mij=Snowstar / Rough Trade
4 reacties