Kate Boy

‘Het is geen jongen. Het is geen meisje. Geen band. Geen soloartiest.’
Het was niet moeilijk om de bandleden van het Zweeds/Australische electropop-combo Kate Boy te herkennen voor onze interview-afspraak in het Media Compound van Eurosonic. Want ook buiten het podium zijn ze geneigd hun kenmerkende zwarte caps te dragen. Alleen Markus Dextegen heeft zijn cap thuisgelaten en toont zijn warrige Scandinavische blonde haardos. Hampus Nordgren Hemlin en zangeres Kate Akhurst – verantwoordelijk voor het Australische aandeel in de band – hebben zich vandaag wel aan het band-imago geconformeerd. Zoals dat wel vaker het geval is, zijn de bandleden wat vermoeid van de reis. Vooral ook omdat ze een hotel in Assen hebben in plaats van Groningen waardoor ze genoodzaakt zijn wat extra heen- en weergereis af te leggen. ‘Waarschijnlijk zijn alle hotels in de stad gereserveerd voor alle belangrijke mensen,’ grapt Kate.

mij=Interview: André.
De tomboy-achtige zwarte cap kan niet verhullen dat daaronder een knappe dame met een stralende lach schuilgaat. De charmante zangeres verhuisde een aantal jaar geleden van haar geboorteland naar Londen. Ze had altijd al een zwak voor de muziek uit Zweden. Uit nieuwsgierigheid besloot ze, toen ze eind 2011 een weekje vrij had, eens naar Stockholm te gaan. Ze kwam iemand tegen die vond dat ze zeker eens deze jongens moest ontmoeten. ‘We hadden gewoon zoveel plezier. Het was zo spontaan. Niks gepland. We gingen de studio in en schreven “Northern Lights”. Het was meteen vrij duidelijk dat we iets bijzonders in handen hadden.’
Het bijzondere van dat moment lijkt ook in de tekst van het nummer terug te komen. ‘Because everything we touch it turns, turns to gold / So never ever let go.’ Kate, lachend: ‘Nou, dat gaat zeer zeker helemaal niet over onszelf! Het gaat over mensen in het algemeen. Dat goud is dat speciale moment. Het is zeldzaam en je krijgt het niet iedere dag. Dat was geïnspireerd door onze eerste ontmoeting. Ik was nog nooit in Scandinavië geweest en had nog nooit het noorderlicht gezien. Het is een van die dingen die vrijwel iedereen een keer in zijn leven wil zien. We spraken daarover en daar is het nummer uit ontstaan.’
2013 is een turbulent jaar geweest voor de band. Na het loslaten van “Northern Lights” op het wereldwijde web, snelde de hype via de blogosphere voor de band uit. ‘We hadden het helemaal niet verwacht,’ vertelt Markus, ‘Het had ons een soort van stiekem beslopen. We hadden de clip op YouTube gezet en toen kwamen er wat aanvragen voor concerten binnen. Dat werden er meer en meer en aan het eind van het jaar voelde het alsof we het hele jaar aan het rondreizen waren geweest.’ Kate vult hem aan: ‘Het was zo’n coole ervaring voor ons. Van onze zelfgemaakte clip op YouTube zetten en vervolgens een boeker vinden die ons uiteindelijk op allerlei toffe festivals kon neerzetten. Het was zo’n leuk jaar voor ons met een hoop nieuwe ervaringen die we allemaal nog nooit hadden meegemaakt.’

Een knappe prestatie voor een band die nog maar drie nummers heeft uitgebracht. ‘Het is nog steeds moeilijk te behappen,’ vervolgt de zichtbaar vergulde Kate, ‘We zijn nu met het album bezig en hopelijk wordt het zelfs nog leuker om te spelen als het publiek meer nummers kent.’ Was het niet eng om die eerste concerten te geven? Had de band wel genoeg materiaal? ‘Niet echt,’ biecht Kate op. ‘Het was inderdaad best eng voor ons. Op een bepaalde manier zijn we heel georganiseerd, weten we precies wat we willen en hoe we dat gaan verwezenlijken. Maar met de live-shows was het meer iets van: we kunnen dit aan, we kunnen nu genoeg doen om voor elkaar te krijgen wat nodig is. Dat bleef doorgroeien toen we meer en meer shows kregen. We hadden onszelf een beetje in het diepe gegooid en hoopten dat we konden zwemmen. Eigenlijk waren we er helemaal nog niet klaar voor, maar ik ben blij dat we het gedaan hebben. We hebben zoveel plezier gehad en zoveel bijgeleerd voor het komende jaar.’
Een van de plannen voor dat komende jaar is het uitbrengen van een album. Iets wat de band eerst eigenlijk nooit voor ogen had. Maar het succes van de losse releases en concerten heeft ervoor gezorgd dat ze onderdak hebben gevonden bij het platenlabel Fiction Records (waar o.a. ook Elbow, Crystal Castles en White Lies op zitten). Zo te merken zijn we nu bij het stokpaardje van de tot nu toe vrij zwijgzame Hampus beland. Hij steekt van wal: ‘Het is heel erg tof voor ons om eens een stapje terug te nemen en het grotere geheel van meerdere nummers binnen een bepaald concept te bekijken. Uiteraard, heel veel mensen beweren dat het album dood is, dat er niemand meer naar een heel album luistert. Ik vind dat geen reden om het niet te doen. We willen zelf gewoon erg graag een album uitbrengen, ook al luistert vrijwel niemand er in zijn geheel naar.’ Kate ziet het als een cadeautje voor de band: ‘Iets wat je kunt beschouwen als een klein, persoonlijk kunstwerk. Anders wordt het allemaal zo vluchtig. Ik ben daar gewoon heel erg oldskool in.’ ‘Het helpt ook om je sound te definiëren,’ merkt Hampus op. ‘Anders ga je van het ene losse nummer naar het andere zonder checkpoint. Het concept van een album met specifiek artwork en een specifieke sound spreekt ons daarom ook zo aan. Dan is het afgerond en kun je verder naar het volgende album met misschien wel een hele andere sound.’

Binnen dat conceptuele denken past ook de prominent aanwezige visuele kant van Kate Boy. De kenmerkende zwarte caps, de stilistische clips met sterke licht/donker contrasten en het veelvuldige gebruik van lichten die vanachter de band de zaal in schijnen bij hun concerten. De bandleden zelf zijn meestal slechts silhouetten, hun gezichten gehuld in schaduw. Kate: ‘Het is iets wat we meteen vanaf het begin onderling hadden afgesproken. Het voelde goed om niet meteen openbaar te zijn, de muziek op de eerste plaats te zetten. Het past bij onze persoonlijkheden om daar eerst achter te schuilen.’
Dat komt ook terug in de naam van de band. Wat of wie is Kate Boy? Wederom neemt de zangeres het woord: ‘Het is geen jongen. Het is geen meisje. Geen band. Geen soloartiest. Het is ook een interessante manier om naar onszelf te kijken. En… ehm… ehm… [lacht] nu ben ik de oorspronkelijke vraag vergeten maar ik had het gevoel dat ik hier ergens mee naartoe ging.’ ‘De visuele kant,’ springt Markus haar bij. ‘Voor mij is het altijd een droom geweest om die kant en de muziek te combineren. Normaal gesproken zijn het twee losstaande dingen. Als muzikant ga je naar iemand toe die clips maakt en probeert zo goed en kwaad als het kan samen te werken. De huidige technologie maakt het veel gemakkelijker om zelf muziek op te nemen en clips te maken. In de toekomst zal het misschien ook vaker voorkomen dat artiesten vanuit visuele concepten muziek gaan maken. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan iemand als Woodkid. Het is gewoon zo’n sterke combinatie.’ Hampus voegt toe dat je door de tools die tegenwoordig beschikbaar zijn met veel geduld en tijd voorhanden een heel eind kan komen. Alleen het vertalen van die visuele ideeën naar een podium is niet eenvoudig. ‘Daar is veel meer voor nodig dan alleen geduld en tijd…’