Metal staat niet direct bekend als het meest hippe, modieuze en progressieve muziekgenre ooit. Toch voltrekt zich de laatste jaren met name in de black metal een kleine revolutie. De kruisbestuivingen met andere muziekstromingen zijn er niet van de lucht. Neem het veelgeprezen Sunbather van Deafheaven uit 2013; dat wisselde ziedende metalriffs af met screamozang en post-rockclimaxen. Het kwam zelfs zover dat de term hipstermetal regelmatig de revue passeerde. De band die mede aan de basis staat van die verhipstering is het Franse Alcest. Frontman Neige manifesteerde zich in de beginjaren als een echte metalhead, maar toen Alcest na zeven jaar eindelijk tot een debuutalbum kwam, klonk dat allerminst woedend en ruig. Souvenirs d’une Autre Monde (2007) werd een meer dan geslaagde hybride van post-rock, shoegaze en de meest melodieuze black metal denkbaar. Nu, weer zeven jaar later, is Alcest met Shelter aan zijn vierde studioplaat toe. Neige heeft zijn ideologische veren nu echt volkomen afgeschud. Met metal heeft dit niets meer te maken. De sereen voortkabbelende gitaargolven brengen Alcest inmiddels meer op het Slowdive-zijpad van de shoegaze dan de My Bloody Valentine-straat. Frans blijkt daarbij eens te meer een mooie taal voor droompopvocalen. Mooie klanktapijten te over op Shelter, maar wellicht waren het toch de restjes pit uit de metaltijd die Alcest een spannende band maakten. Want af en toe trekt deze warme golfstroom wel erg ongemerkt voorbij. De zeggingskracht is er ten opzichte van eerdere albums niet groter op geworden. Wat resteert is een prima dreampopplaat die met vooral “L’Eveil des Muses” en “Délivrance” prachtige momenten kent, maar soms wat té slaapverwekkend wordt.
mij=Prophecy
4 reacties