De koeien springen door de wei als ze eindelijk weer naar buiten mogen. De paarden zijn niet minder blij. De kinderen rennen, klimmen en kunnen weer helemaal kind zijn. En bij mij verschijnt er licht aan de drukke tunnel des levens. Helemaal niet erg dus dat Colours van Devon Sproule & Mike O´Neill een tijdje is blijven liggen, al zal dit anderen juist door de herfst en winter hebben geholpen. Ik word vrolijk van de muziek van de Amerikaanse. En dat van een singer-songwriter die jazz (allergie-alert) en folk bij elkaar brengt. Op Colours krijgt Sproule hulp van indierocker Mike O´ Neill (Inbreds). Zijn inbreng – tweede stem – is welkom, maar niet van levensbelang. Sproule staat haar mannetje. Het valt me altijd weer op hoe clean haar werk is, alsof er geen smetje aan de lucht is. Alsof we op een wolk leven. Iets wat ik bijvoorbeeld bij Belle & Sebastian ook voel. Colours, dat met tien liedjes in ruim een halfuur misschien net wat aan de korte kant is, is ondanks die lengte mijn voorlopige soundtrack van het voorjaar.
mij=Tin Angel/Sonic
4 reacties