Voor het eerst ga ik dit jaar naar het Roadburn-festival in Tilburg. Elk jaar zag ik een jaloersmakende line-up, passend bij mijn groeiende belangstelling voor donker, gruizig, lomp of hallucinerend gitaarwerk. De grootste ontdekking tijdens de voorpret is het Deense Papir, dat een aantal van mijn (steeds meer) geliefde genres belachelijk fijn door de blender gooit. Met hun instrumentale psychedelische rock, post-rock en krautrock met een vleugje stoner en prog legt het trio hier een imposant en kleurrijk klanktapijt neer, voorzien van een grote dynamiek en uitstekend gevoel voor ritme en spanning. Nu was ik na albums als Stundum en III al helemaal om, maar ook het recente vierde album IIII dat de band uit de mouw schudde is indrukwekkend. Nummers als “I” en “II” beginnen rustig en lentefris, denk aan post-rock zoals Explosions in the Sky. Papir neemt daarna echter meer de route van een band als Monomyth met lange, boeiende en trippende composities en secuur opgebouwde spanning. Je ontwaakt langzaam uit een roes in andere dimensies en gaat je vanzelf steeds heftiger meebewegen met de heerlijke erupties. De drums worden dominanter, de bas gaat in de funky overdrive en de distortion wordt een paar standjes hoger gezet. Na dik negen minuten op “I” leidt dat tot zompig stoner-achtig gejam zoals bij de beste liveconcerten van Motorpsycho, en op “II” raakt de leadgitaar fenomenaal alle hoeken van je stereo in diverse ruimtelijke vormen. Het lange “III” begint donkerder en dreigender en komt sneller op stoom met virtuoos en groovy samenspel, waarna op de helft het gas wordt teruggenomen om daarna weer op te bouwen met een vuil afgestemde leadgitaar die zich jammend een weg baant door alle krochten van het universum. Waanzinnig. Dan is “IIII” nog een kort sfeervol stukje ambient post-rock (niet op de vinylversie overigens), maar ik weet al genoeg. IIII is een magnifiek en verslavend meesterwerkje van hoog jaarlijstjesniveau.
mij=El Paraiso
4 reacties