Vroeger ging je naar de bank, leverde een ondernemingsplan in en bedelde om een lening. Nu ga je voor elk losgeslagen idee naar een crowdfunding-site, houd je je target bewust laag en haal je wat geld op. Rina Mushonga uit Zimbabwe, een zelfverzekerde muzikante, deed hetzelfde. Het geld ontbrak om zelfstandig een internationaal toerneetje op poten te zetten. En aangezien er nauwelijks nog toerpromotors bestaan die je drie weken van hot naar her rijden in een gammele Volvo-station, zette Rina haar ziel en zaligheid op muziek. Haar melancholieke schreeuw om hulp heeft geholpen. Rina toert zich suf. Goede muziek en een goed verhaal als binnenkomer. Muzikaal houdt deze debuut-ep met vier songs het midden tussen Bon Iver, de vocalen van Florence & The Machine en Joan Armatrading. Het heeft allemaal wel net een wat rauwer, lijziger randje. Elke song grijpt terug naar wat afrobeats die nergens dwingend aanwezig zijn maar haar een extra identiteit meegeven voor het betere onderscheidende vermogen. Mushonga’s directe vocalen staan als een huis. Ze zijn niet rond en vol, maar bevatten wel een laag van emoties die ze slechts kan afstoppen door haar mond te houden. En, da’s niet negatief bedoeld. Ik wil er mee aangeven dat Mushonga’s vocalen heel puur zijn, zonder acteerwerk. Dat zal meteen opvallen.
mij=B2
4 reacties