Ik kan me goed voorstellen dat je geneigd bent om teleurgesteld te stoppen met luisteren naar Robert Ellis’ tweede album The Lights From The Chemical Plant na het horen van het eerste nummer “TV Song”. Die neiging had ik namelijk ook. Was dit nu het album waarover vol lof geschreven werd? Ik hoorde een knauwende countryzanger een song zingen over tv kijken. Maar dan begint het tweede nummer, “Chemical Plant”, een ballade over twee geliefden die elkaar vinden in de buurt van, hoe romantisch, een chemische fabriek. Nu is die knauwende stem ineens niet meer irritant maar mooi. En wat een bijzondere mineurwisselingen gebruikt Ellis in deze song. Vervolgens blijf ik van de ene verbazing in de andere vallen. Elke keer wanneer het geknauw van Ellis me te veel dreigt te worden gooit hij het liedje radicaal om met een bloedmooie wending of verrast hij met een scheut jazz bij de country. Zoals in het croonende “Steady As The Rising Sun”, wat gemakkelijk een kwijlende ballade had kunnen zijn, maar het niet is door de jazzy gitaararrangementen. En dan dat schitterende intermezzo in het toch al zo mooie “Pride”, de countryjazzuitvoering van Paul Simons “Still Crazy After All These Years”, de scheurende gitaarsolo die ineens uit het niets opdoemt aan het eind van “Houston” en dan uiteindelijk adembenemend afsluiten met het ruim zeven minuten durende “Tour Song” dat geen seconde te lang duurt. En dan heb ik het nog niet eens over zijn teksten gehad die ook nog eens ijzersterk zijn. Robert Ellis heeft met The Lights From The Chemical Plant een van de meest bijzondere albums gemaakt die ik in tijden gehoord heb. Hij vermengt country met jazz en het werkt ook nog. Zulke gedurfde albums zou je verwachten van een oude rot in de muziek maar Ellis komt met zijn 25 jaar net kijken. Dat moet wel van groot talent getuigen.
mij=New West
4 reacties