Wat Stephen Malkmus ook ooit uit zal brengen, hij zal bij mij altijd een welwillend oor vinden. Natuurlijk, de dagen van Slanted & Enchanted zullen nooit weer terug komen en hoeveel reünies Pavement ook nog zal doen, de jaren negentig zijn voorgoed voorbij. Vrijwel elk Pavement-album heeft intussen een deluxe-reissue gekregen en in de toekomst zullen er vast nog wel meer volgen. Of de soloplaten van Malkmus ook ooit zo’n behandeling zullen krijgen? Ik vraag het me af. De typische, luie slacker-stem van Malkmus is uiteraard gebleven – hoogstens een beetje ouder geworden -, zijn humor draaft hij nu wat verder door en zijn liefde voor FM-radioliedjes uit de jaren zeventig kan hij nog meer botvieren. Maar verdomd, met “Shibboleth” heeft hij zowaar nog een Pavement-liedje geschreven. Verder klinkt het twaalftal liedjes op Wig Out At Jagbags vooral als Stephen Malkmus-liedjes. Het onafgemaakte is verdwenen, de gekte wordt in andere zaken gevonden: bizarre titels en teksten (“The Janitor Revealed”, “Cinnamons & Lesbian”) en de indierock meets bigband van “Chartjunk”. Ik blijf luisteren.
mij=Matador