Bijna elke grote stad in de Verenigde Staten heeft zijn (haar?) eigen stempel gedrukt op de muziekgeschiedenis. De soul van Detroit en Memphis, de surf van L.A., de blues van Chicago, ik kan nog wel uren doorgaan. Seattle heeft de twijfelachtige eer haar faam op muziekgebied te danken te hebben aan de Grunge-rage van begin jaren negentig. Een soort hardcore-lite met hardrocksolo’s en lang haar. Tja, volgens velen een hoogtepunt á la punkexplosie maar twintig jaar na dato voor mij volledig en volmondig passé. Tacocat komt ook uit Seattle dus ik was weinig enthousiast toen ik de cd in de lade legde. Maar, en zo gaat het vaak, ik werd gelukkig gelijk van alle vooringenomen scepsis verlost want Tacocat is een verduld lekker gitaarbandje. Geen zware kost maar een uptempo portie zomerse powerpop met stevige wortels in de jaren zestig en tachtig is hier het menu. Hier en daar een punky melodisch randje en wat lekker baldadige surf-riffjes maken het af. En nee, nergens krijg je het idee dat je naar de meest spraakmakende plaat van 2014 zit te luisteren, maar vervelend of saai wordt het niet. Met de single “Crimson Wave”, over menstruatie, en tracks als “Bridge to Hawaii” en “Hey Girl” weet Tacocat de juiste snaren te raken om je te verliezen in een vrolijk pogo-achtig dansje. Laat maar komen die zomer.
mij=Hardly Art
4 reacties