Greg Dulli is niet van deze tijd. Dulli is van een tijd dat vrouwen nog gewoon vrouwtjes genoemd mochten worden en mannen kerels waren. Een tijd waarin rock nog gewoon soul mocht hebben en zowel gevaarlijk als sensueel kon zijn. Dulli heeft na vele omzwervingen zijn eerste en meest succesvolle band The Afghan Whigs weer nieuw leven ingeblazen met als resultaat het eerste nieuwe album van de band in zestien jaar. Vanaf de eerste tonen van opener “Parked Outside” is duidelijk: The Whigs are BACK! Over een elementaire en stoere gitaarriff kirt, gromt, gilt en smacht Dulli op een manier die hij verleerd leek te zijn in het meer experimentele en subtiele werk met The Twilight Singers en Gutter Twins. Dulli rookt al enkele jaren niet meer en dit lijkt het bereik van zijn stem goed te hebben gedaan. Verder is alles als vanouds… de dreiging in de jengelende gitaren, de bombast in de strijkers en Dulli’s teksten die maar niet kunnen kiezen tussen sensuele romantiek en explosieve woede. Do To The Beast is zeker geen herhaling van zetten, het is een album dat zich kan meten met het beste werk van de band uit de jaren negentig. The Afghan Whigs bewijzen zestien jaar na hun laatste album 1965 dat ze tijdloos zijn, met een voorman die trouw blijft aan de roots van rock.
mij=Sub Pop / Konkurrent
4 reacties