The SelfEmployed uit het Noordhollandse Waarland heeft bij het tweede album Treehouse letterlijk gehandeld volgens hun bandnaam, ze hebben alles zelf gedaan. Na het winnen van de Amsterdamse Popprijs in 2010 produceerde Moke-drummer Rob Klerkx debuutalbum Highway Society, maar ditmaal hebben ze de touwtjes in eigen hand gehouden. Ze zullen gedacht hebben er dan ook maar alles eruit te halen wat er inzit. De twaalf liedjes zijn stuk voor stuk groots en meeslepend, alsof ze geschreven zijn voor volle stadions. Flink rockend met meerstemmige koortjes en op sommige tracks geven strijkers en gospelachtige koren de songs nog meer bombast. Ik vind het een beetje te veel van het goede. “If So” is een goede song en het gospelkoor op het eind is mooi. Helaas wordt het outtro zó lang uitgesponnen waarbij zanger Jos van Geffen, die trouwens een prima rockstem heeft, steeds meer over the top gaat zodat het bijna potsierlijk wordt. Zo verzuipen meer songs in overvloedige dramatiek. De liedjes waarin wat gas terug genomen wordt beklijven meer, zoals het melancholische en ook erg op Elbow lijkende “Control”, het folkrockende “The Odds” en het kleine “Flee With Me”, waarin de akoestische gitaar een verademing is na alle donderende gitaarsolo’s. Het is duidelijk dat The SelfEmployed groot denkt en dus ook groot uitpakt, maar mijn advies zou zijn: less is more.
Na het grote geluid van The SelfEmployed is het aangenaam bijkomen met 7 Layers, de tweede cd van singer-songwriter Dotan. Een documentaire over het menselijk lichaam, waarin werd verteld dat de huid uit zeven lagen bestaat en je steeds dichter bij de kern komt wanneer je de huid laag voor laag afpelt, vatte voor hem het thema van dit album samen: dichter bij de kern komen door te onderzoeken wie je nu echt bent. Daarvoor ging de zoon van kunstenares Patty Harpenau en een Israëlische vader op reis naar voor hem onbekende bestemmingen. De reizen leverde hem veel zelfinzichten op en twaalf melodieuze en verstilde liedjes. Hij laat de overgeproduceerde sound van zijn eerste album achter zich en klinkt nu sober, maar intiem. Alsof hij voor je neus staat te spelen. Dotan zingt erg mooi en zijn hoge stem en de stijl van zijn liedjes heeft wat weg van de songs van Bon Iver en James Vincent McMorrow. Dieptepunten kan ik absoluut niet noemen maar hoogtepunten eigenlijk ook niet, het album is van begin tot eind heel sterk. Tot de kern komen, had Dotan zichzelf tot doel gesteld met dit album. Ik vind dat hij, door zichzelf te onderwerpen aan stevige zelfreflectie, daar uitstekend in is geslaagd. Onder al de afgepelde lagen van Dotan openbaart zich een zeer talentvolle singer-songwriter waarvan 7 Layers het welluidende bewijs is.
mij=C-nine / Eigen Beheer / Domestic
4 reacties