In mijn jonge jaren bezat ik een Playstation-computerspelletje met de naam Johnny Bazookatone. De held was een paars gekuifde muzikant, die zijn gitaar als bazooka kon gebruiken. Bij elk vernietigde vijand klonk er een vette riff! In de loop van de game moest je medebandleden uit benarde situaties bevrijden. (Helaas kon je er niet voor kiezen de saxofonist mooi op zijn plek te laten zitten…) Ik dacht eraan terug bij het beluisteren van Animals As Leaders. Blijkbaar is instrumentale metal perfect geschikt als game-soundtrack. Zo zonder grunten is metal helemaal niet zo radicaal eigenlijk, op wat dubbele bassdrums na dan. Het zal ook door de supercleane productie komen. Opener “Ka$cade” is een goedgeluimd feestje vol vette solo’s (shredding!) en rondvliegende eighties-riffs. Heel erg serieus lijkt het dan nog allemaal niet, en “Lippincott” vind ik zelfs een beetje melig. Wat later duikt de band gelukkig de diepte in. Dit zijn ten slotte niet voor Dream Theater-achtige klasbakken. Als je kan spelen wil ik ook wat jazzy akkoorden horen, en kunstige tremolo’s. Aan die wens wordt bijvoorbeeld in “Para Mexer” voldaan, een liedje met een lekkere Spaanse touch. Iedere Meshuggah-fan zal deze “Physical Education” met genoegen ondergaan.
mij=Sumerian
4 reacties