California Breed – California Breed

Een paar dagen geleden kwam het nieuws dat Glenn Hughes een open-hartoperatie had ondergaan. Een tijdje geleden al, en California Breed mag als teken gezien worden dat hij de ingreep met succes heeft doorstaan. Want California Breed is misschien wel de leukste nieuwe rockband van het jaar. Glenn Hughes werd door Julian Lennon voorgesteld aan de jonge hond Andrew Watt. Nadat ze al snel samen wat songs hadden geschreven werd Black Country Communion-maatje Jason Bonham erbij gehaald en California Breed was geboren. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Hughes zo gecharmeerd was van het spel van Watt, want het weerspiegelt vijftig jaar rockgeschiedenis. Hij kan lekker soleren, maar in de eerste plaats zijn het de vette riffs die deze songs dragen. Geen snelheid om de snelheid, maar in de eerste plaats een riff die staat als een huis. Deze 23-jarige krijgt nu al voor elkaar wat menig gitarist nooit zal leren, ook al is de invloed van Jimmy Page onmiskenbaar. De andere twee heren leveren al jaren prima werk af, en dat is hier niet anders. Zelfs in de productie is goed te horen dat dit dezelfde ritmesectie is als bij Black Country Communion, met dezelfde galmende snaredrum. Moddervette bluesrock, een tikje heavier dan Black Country Communion, met een ouderwets uithalende Glenn Hughes. Een klassiek powertrio deze ronde, dus zonder toetsenist, waar overigens net zo makkelijk achtergrondzangeressen een prominente rol krijgen als dat zo uitkomt (“Midnight Oil”). Hughes, Bonham en Watt lijken zich meer dan uitstekend vermaakt te hebben bij het opnemen van deze plaat. De jonge hond krijgt alle ruimte om te schitteren, terwijl hij zich tegelijkertijd gesteund weet door een rotsvaste basis van twee oude rotten. Geen botsende ego’s, gewoon lekker rocken. De rockplaat van het jaar dus? Nou nee. Producer Dave Cobbs (o.a. Rival Sons) heeft de opdracht voor een ouderwets powertrio met een modern geluid iets te letterlijk genomen. California Breed is niet alleen heavy geproduceerd, maar ook hard. Loudness War-hard. In de hardste stukken op California Breed is de gitaar vaak ook nog eens zwaar overstuurd, met als gevolg een erg vol geluid in bijvoorbeeld “Midnight Oil” en “All Falls Down”. En daarmee heeft producer Dave Cobbs (o.a. Rival Sons) er een typische flutoordopjesplaat van gemaakt. Het is er niet meteen een slechte plaat van geworden, maar beter is ‘ie er zeker niet van geworden. En dat is doodzonde.

mij=Frontiers/Rough Trade