Da’s nog eens een rulle bak herrie van Dub Thompson. De openingstonen klinken als een Joy Division die The Black Keys probeert te spelen. Maar dan drie hoog achter bij de buren in de badkamer. Dub Thompson bestaat uit gitarist Matt Pulos en drummer Evan Laffer en zetten een donker jaren tachtig-wavegeluid terug op de kaart met een voorliefde voor Big Black, Pere Ubu, Can, Kraftwerk en The Fall. Dat loopt nogal uiteen dus bij dit duo. Ook muzikaal. Want, is de ene song amper een song te noemen maar een flard van noiserock met een bak aan effecten, de andere song heeft iets weg van dubreggae die niet zou misstaan op Sandinista van The Clash. Wat me tussen alle shoegazergeluiden, gerafelde beats, overstuurde gitaren en kleine groove-momentjes het meeste bijblijft is de chagrijnige, lijzige weemoed die door elk genre heen klinkt. De jaren tachtig waren melancholiek, zwartgallig, droevig en vooral zonder levendige franje. Dat heeft Dub Thompson maar al te goed begrepen, zeker op momenten dat je alle kernspelers van dat decennium terughoort. Pixies, Jah Wobble en o ja, The Jesus And Mary Chain worden ook nog eens aangestipt. 9 Songs is een wereldvreemd allegaartje met veel goedbedoelde pogingen om er iets van te maken. Maar wat dat ‘iets’ nou precies moet worden, daar zijn deze Amerikaanse heren nog niet helemaal achter.
mij=Dead Oceans
4 reacties