Sean Taylor. Het is niet een naam die je direct onthoudt – iets met hondjes die Fikkie heten. Misschien is het daarom dat ik pas bij zijn zesde album Chase The Night van deze Engelsman hoor. Is het singer-songwriter, is het blues? Allebei een beetje eigenlijk. Het is bluesy, maar tegelijkertijd wordt het aantal instrumenten beperkt gehouden. Althans, per track. Want behalve elektrische-, akoestische- en basgitaren zijn er (soms) drums, piano, Hammondorgel, viool, banjo, slidegitaar, harmonica, accordeon, mandoline, harmonium, trombone, trompet, euphonium en flugelhoorn te horen op dit album. De tien liedjes zijn fraai opgebouwd, zijn dus erg gevarieerd in instrumentatie en klinken als een klok door de productie van Taylor voornaamste muzikale kompaan Mark Hallman. Muzikaal wordt het vergeleken met John Martyn, en dat kan ik wel volgen. De versterker gaat nooit op elf, maar er gebeurt steeds iets. Na de wat steviger mid-tempo opener “Chase The Night” wordt het gaandeweg steeds rustiger, overigens zonder minder interessant te worden. In “Biddy Mulligan” wordt de verhalende romantiek sfeervol begeleid door een viool, in “So Fine” is de stem van de Amerikaanse zangeres Stephanie Daulong een heerlijke toevoeging. En zo is er steeds weer iets anders dat een song naar grote hoogten tilt. Taylor heeft een vrij zachte stem, met een stijl die wel aan Chris Rea doet denken. Een soort fluisterzingen, zeg maar. In het afsluitende “River” zingt Taylor niet, maar *praat* hij, in sappig Londens accent. Aan het einde volgt nog een stukje piano dat goed laat horen hoe helder en warm de productie is op deze cd. Misschien is zijn naam niet overdreven onderscheidend, maar muzikaal is hij dat wel degelijk. Ik vergeet zijn naam nooit meer, en dat moet u ook niet doen: Sean Taylor. Komende week is hij een paar keer in Nederland te zien, in het voorprogramma van Eric Bibb.
mij=Eigen beheer
4 reacties