In 2009 hield het Utrechts/Nijmeegse punkrockkwartet Smash The Statues er ineens mee op. De band startte als een Good Riddance-achtige punkband met een stilzwijgend hardcore-motortje. Na het debuut Against The Stream toerde de band met o.a. Beatsteaks, Strung Out en Modern Life Is War en nam het hardcore- en screamogehalte in het bandgeluid toe. De tweede schijf When Fear Is All Around was een heftig maar broeierig plaatje. En toen brandde Smash The Statues op. Nu is de band voorzichtig bezig aan een comeback met deze EP waarop vier furieuze songs staan die een volwassen punk-, hardcore- en screamogeluid laten horen zonder overdreven stuntwerk. Drums en gitaren zijn gewoon furieus en agressief fel. Het aantal breaks is beperkt tot een minimum. Laat de songs maar voor wat ze zijn. Laat de woede en verongelijktheid maar los en laat de overrompelingstechniek maar zijn werk doen. Smash The Statues heeft in de jaren van afwezigheid kunnen constateren dat de band best een hoop potentie had om een publiek te veroveren dat na Propagandhi en Good Riddance nog hoopt op lotgenoten die lak hebben aan traditionele hardcore- en metalbands en hun bloedserieuze ondertoon.
mij=White Russian
4 reacties