Groovy rock, post-rock en stoner met invloeden van bands als QOTSA en Masters Of Reality? Het zal best. Voor mij heeft het Nijmeegse Taxidermist de beste bandsound neergelegd voor opperbrombeer Mark Lanegan. Zijn bronstige stem zou normaal gesproken het beste passen bij het geluid op Desert Calm. Muzikaal is het inderdaad een vorm van grooverock met grootse, meeslepende passages en een enkele knipoog naar de experimenteerdriften van Radiohead. De band heeft keuzes gemaakt. Na twee eerdere EP’s is het orgel aan de kant geschoven en is een pad betreden van mooie, lang uitgesponnen spanningsbogen. Daarbij vergezeld door zeer aangename, loepzuivere vocalen waar nog geen barstje in zit. Taxidermist componeert niet met dansbare patronen in het achterhoofd. De band smeedt flarden samen die gezamenlijk een verhaal moeten kunnen vertellen in een song. Onbedoeld zuigt het geluid van Taxidermist je op in sfeervolle gitaarpartijen, dreinend baswerk en meeslepende mystieke refreinen. De vocalen hebben een zalvende werking. Punt en stop. Meer moet je niet willen of verwachten. Geniet gewoon van het o zo bekende rockgeluid en waardeer Taxidermist voor hoe de band met zijn eigenzinnige aanpak een gaatje heeft weten te prikken in een overvolle niche-markt.
mij=Taxidermist
4 reacties