Koningin Jezebel vinden we terug in the Oude Testament, maar aangezien ik niet met den bijbel ben opgevoed heb ik geen idee wat deze dame met populaire muziek te malen heeft. Ik ken natuurlijk wel het fantastische lied Jezebel van Frankie Laine, een hit uit 1951 die in de platencollectie van mijn ouwelui terug te vinden was. Of de Australische band The Jezabels dat nummer ook kent of haar inspiratie uit De Schrift haalt betwijfel ik, maar het is
wel een bandje dat stiekem stap voor stap de wereld aan het veroveren is. En dat is geen wonder, want hoewel ik ze voor het beluisteren van deze cd niet kende (ook al was hun eersteling Prisoner een succesvol debuut), heb ik wel gelijk een gevoel van herkenning. De radiovriendelijke pop met indie-invloeden, die ook nog eens bij vlagen uitermate dansbaar is, is namelijk van hoog niveau. De kristalheldere productie van Dan Grech-Marguerat (die ook werkte met o.a. The Vaccines, Lana Del Rey en Radiohead) zal daar deels debet aan zijn maar het zijn vooral de goede melodieën en de prachtige, krachtige stem van Hayley Mary waarmee The Jezabels met het album The Brink een dikke voldoende scoren. Met name de single “The End” en “Time to Dance” zijn uitermate lekker klinkende, moderne popsongs. Het enige wat ik een beetje mis op The Brink is een song die net wat verder buiten de lijntjes gaat of anders een song waar de vlam in de pan slaat. Anders gezegd, het is allemaal net iets te beschaafd en clean om mij echt te raken. Al met al is dit zeker een band waar we meer van gaan horen.
mij=MGM
4 reacties