Het uit Minneapolis afkomstige Howler was in 2012 een grote belofte, aldus het gezaghebbende NME. Ik was het daar volledig me eens. World Of Joy is het album dat dit moet bewijzen, en NME gaf het 8 van de 10 punten. Ik kom alleen niet écht in het album. De sterke ideeën van het debuut hoor ik minder. Het geluid is ook veranderd: het is rommeliger en er is meer noise. Nou hoeft dat helemaal niet erg te zijn, maar het maakt dat het me niet helemaal grijpt. Howler lijkt zelf ook wel te beseffen dat de basis minder is en dus wordt er afleiding gezocht in bijvoorbeeld met een liedje in mono (“Apohorismic Wasteland Blues”) en een toegevoegd wat kinderlijk deuntje (“Yacht Boys”). Verder hoor ik The Ramones, de meesters van de korte rock and rollsongs, meer terug dan op het debuut. Dat levert toch nog wel aardige nummers op als “In The Red”, “Don´t Wanna” en “Louise”. Maar een album dat wisselvallig is en dan ook nog geen halfuur duurt: ik vind het te weinig. Hopelijk pakken ze bij hun derde de draad weer op en zal dit niet hun zwanenzang blijken.
mij=Rough Trade
4 reacties