Noise en hardcore uit Syracuse. Frontvrouw Meredith Graves, feministe pur sang en oproerkraaister gaat over muren van feedback en hakkelende drums tekeer als Nic Endo van Atari Teenage Riot. Het verschil is dat Graves alle teksten zelf schrijft en de thematiek van Perfect Pussy bepaalt. Het gaat op deze debuutschijf over pijn, over zelfhaat en persoonlijk falen. Graves snapt zichzelf niet altijd en dat doet zeer. Was ze in eerste instantie nog boos op de maatschappij, nu houdt ze vooral de schuldvraag dicht bij haar zelf. Muzikaal zijn songs als “Interference Fits” goedbedoelde pogingen om met een megafoon en veel gitaargepiep Thurston Moore en Kim Gordon van de troon te stoten. Ik mis alleen de stiekeme spanningsopbouw met de meest minimale middelen die Sonic Youth zo goed wist te beheersen. Perfect Pussy is vooral een persoonlijk project van Meredith Graves geworden. Een leuke verschijning die na twaalf ambachten en dertien ongelukken nog steeds niet weet waarin ze kan uitblinken. Ze zit zichzelf dwars. En, het feit dat iedereen dat leuke koppie van Graves een verademing vindt in het noise-genre, zal haar alleen nog maar kwader en gefrustreerder maken. Het vijftal heeft een aardig debuut gemaakt, de vraag is voor hoe lang het succes met Graves kan blijven voortbestaan.
mij=Captured Tracks
4 reacties