II is uiteraard een tweede album. In dit geval het tweede album van Bart Hoevenaars, oftewel Sir Ian. Ooit rockte hij in een heuse post-rockformatie, maar tegenwoordig betreedt hij heel andere wegen. Aan het debuut Apathology moest ik even wennen, maar ik zal eerlijk zeggen dat ik bij herbeluistering zelf vind dat ik in mijn vorige stukje te negatief klonk. Sir Ian weet een uniek geluid neer te zetten en dat moet gekoesterd worden. U begrijpt al dat ik II positief ga benaderen. Het is qua album overigens geen herhaling van zijn vorige. De sfeer is kleiner gehouden, nog kwetsbaarder. En ik koester deze plaat inmiddels. Als ik zou moeten vergelijken dan hou ik het op een wat vreemde combinatie van Jeff Buckley, The Byrds en Alan Parsons Project. Een van de mooiste tracks vind ik “Hey That´s No Way” die door de wat zwaardere aanzet na drie ingetogen nummers extra fijn uit zijn verf komt. Het zou er zo eentje van Daryll-Ann kunnen zijn. Maar misschien het mooiste nummer is wel “Don´t Get Me Wrong” dat mede door het duet met Janna Haring net iets meer heeft dan al die andere. ook prachtige liedjes.
mij=Dying Giraffe
4 reacties