Tesla is een WYSIWYG-band. Sinds de oprichting in 1986 is het blue collar hardrock met een randje southern rock. Geen intellectuele hoogstandjes, maar ook niet uitsluitend seks, drugs en rock ‘n’ roll-teksten. Ook op het podium is Tesla een band die hard werkt voor publiek dat ze waarderen, zonder dat er op enig moment gelikte vormgeving aan te pas komt. Charmante eenvoud, zeg maar. Simplicity is dan ook de perfecte titel voor het zevende studio-album – de twee fijne coversalbums en Twisted Wires & The Acoustic Sessions even buiten beschouwing gelaten. De songs, veertien in totaal, zijn allemaal zo’n drie tot vijf minuten in lengte. Voor de productie is een oude bekende aangetrokken, Tom Zutaut, vooral bekend als de A&R-man die Guns N’Roses tekende voor Geffen. De mix is van een andere oudgediende, Michael Wagener, ooit een van de meest gewilde producers. Voor mix en productie geldt hetzelfde als voor de rest bij Tesla: eenvoud is het effectiefst. De gitaren zitten lekker ver naar voren, de herkenbare, gruizige stem van Jeff Keith idem dito. De songs zijn degelijke, vrolijkmakende rocksongs en passen naadloos in de rest van het repertoire. Het is jammer dat er wordt afgesloten met een weinig sprankelende ballad, “‘Til That Day”, eigenlijk de zwakste song van het stel. Gelukkig is dat de enige zwakke broeder en zitten er ook genoeg uitschieters tussen, zoals opener “MP3”, “Ricochet”, de powerballad “Honestly” en het Black Crowes-achtige “Cross My Heart”. Tesla, What You See Is What You Get. En zo hoort het.
mij=Rough Trade/Frontiers
4 reacties