Bijna had Walter Trout zijn 25-jarig jubileum als solo-artiest niet gehaald. Zijn drank- en drugsgebruik van (heel) lang geleden had hem alsnog te pakken gekregen en hij had een nieuwe lever nodig. Op de foto’s herkende je hem bijna niet, zo uitgemergeld was hij. Na maanden wachten – online hartverscheurend beschreven door zijn vrouw Marie – was het eind mei eindelijk zover. Het lijkt allemaal goed verlopen te zijn en Trout kan beginnen aan zijn herstel. De jubileumtournee is vanzelfsprekend uitgesteld – al is de lijst benefietconcerten te zijner ere indrukwekkend -, maar er is een nieuw album The Blues Came Callin’, er is een documentaire The Blues Came Callin’ – The Walter Trout Story, en er is een biografie Rescued From Reality: The Life and Times of Walter Trout. Trout nam dit album op terwijl hij al ernstig ziek was en het is dan ook niet zo gek dat het ook tekstueel zijn invloed gehad heeft, zoals in “Wastin’ Away”. Begrijpelijkerwijs heeft hij ook niet altijd het volume in zijn stem zoals de afgelopen jaren, maar voor iemand die op het randje van de dood leefde zit er verrassend veel kracht en overtuiging in dit album. Onwillekeurige heb je toch de neiging om met zo’n achtergrond superlatieven te gaan gebruiken voor dit album. Maar nee, het is een prima album, met een aantal meer dan fijne momenten als “The Bottom Of The River”, “Willie” en “Hard Time”, maar het hoort niet bij zijn állerbeste werk. Wat wèl het geval is, is dat je na beluistering van dit album om meer dan uitsluitend menselijke redenen blij bent dat de man waarschijnlijk nog een flinke tijd onder ons zal zijn. Het slot is een ode aan zijn vrouw Marie, “Nobody Moves Me Like The Way You Do”. Sentimenteel? Misschien wel. Maar wie haar online posts heeft gelezen snapt het wel.
Zorg dat je de limited edition van The Blues Came Callin’ aanschaft, want daar zit een dvd met de documentaire bij. Hoe Trout van New Jersey naar L.A. verhuisde en het vak leerde in zwarte bluesclubs, bij Canned Heat en bij John Mayall – die ook te horen is op The Blues Came Callin’ – en hoe Carlos Santana hem het zetje gaf waardoor Trout drank en drugs achter zich liet en voor een eigen band ging. Dat hij, ondanks realistische teksten over het leven van alledag, het spelen en maken van muziek als een bijna religieuze ervaring ziet. De documentaire van zo’n veertig minuten geeft een mooi inzicht in in de achtergrond en ontwikkeling van Walter Trout, zonder te vervallen in een eindeloze reeks superlatieven. Realistisch en eerlijk, net zoals Walter Trout.
mij=Provogue / Mascot
4 reacties