Amberjacks nog aan toe, wat een lekkere plaat! Amberjacks wordt aangevoerd door de Maastrichtse singer/songwriter Jack Westenberg, die in een ander leven ook de doedelzak tot zijn instrumenten mag rekenen. Bij Amberjacks is er geen ruimte voor doedelzak, het is vuige heavy bluesrock met een psychedelisch randje. Westenberg doet het ook allesbehalve alleen. De drums van Gavin Harte jagen de boel op, samen met de vette bas van Brian Frederiks, terwijl de grommende gitaren van Westenberg en Jeroen Ansems killerriffs uitspugen. Westenberg laat bovendien horen over een veelzijdige stem te beschikken, die net zo makkelijk helder en ingetogen is als rauw en energiek. Al is het vooral dat laatste. Vanaf het eerste moment knalt namelijk bluesy rock de speakers uit, met een vette groove en zonder ook maar een enkel moment gas terug te nemen. Nou ja, in het intro van “High Speed Love”, maar dat is al het laatste nummer en ook daar duurt het niet lang. Het tempo in een track als “Black Water” is weliswaar wat lager, maar het blijft een moddervette song. Je hebt van die platen waarbij de aanvankelijke opwinding gaandeweg wegebt. Hier gebeurde precies het tegenovergestelde: de puzzelstukjes leken alleen maar steeds beter in elkaar te vallen, terwijl de energie ervanaf bleef spatten. En terwijl de heerlijke songs zich aaneenregen, waren daar ook nog de details waar ik heel blij van werd: de jankende solo in “Return Of The Obeah Man” bijvoorbeeld, het Hendrixachtige gitaarwerk in “The River’s Own” of het gedurfde einde van afsluiter “Highspeed Love”. Amberjacks staat vol ouderwetse goede heavy rock in een (iets) gemoderniseerd jasje. Complimenten!
mij=Eigen beheer
4 reacties