Zou de artiest in kwestie nou echt zelf megadepri moeten zijn om die melancholieke platen te maken die mij raken? Het is eigenlijk een treurig gegeven, maar stel je voor dat Nick Drake een vrolijke jongen was. Ik denk niet dat hij tot zijn huidige oeuvre gekomen was. Diezelfde vraag krijg ik bij Douglas Dare. Deze singer-songwriter uit Zuid-West Engeland gaat met behulp van zijn piano en zijn stem – en een beperkt aantal andere musici – diep. Zo diep dat ik er bijna van zou huilen, zo mooi. Zijn minimalistische pianospel doet wel wat aan James Blake denken, maar die weet mij voor geen centimeter te raken. Maar Dare weet door het geluid van elke overbodigheid te ontdoen de aandacht maximaal te leggen op waar het om gaat, en als gedwongen moet ik me wel concentreren op zijn werk. En op zijn pijn. We zijn er allemaal niet vrij van: ‘Each of us we’re going in, even if we don’t know how to swim, we’re going in, we’re going in’ bezingt hij in “Swim”. Slik.
mij=Erased Tapes Records
4 reacties