Als er al zoiets bestaat als een typische Chemikal Underground-band, zou The Phantom Band zeker een kandidaat zijn. Ongrijpbaar, schots (en Schots), scheef en altijd bereid om van de gebaande paden af te wijken. Omdat werkelijk elke track op hun derde album Strange Friend een andere richting dreigt uit te gaan, ligt het gevaar van stuurloosheid op de loer. Opener “The Wind That Cried The World” start met een repeterend synthesizerdeuntje, maar blijkt een meezinger te zijn. Daarna horen we “Clapshot”, zo’n track die, als er niet een voortdenderende drumroll aan ten grondslag lag, uit minimaal drie verschillende liedjes zou kunnen bestaan. Het derde nummer, “Doom Patrol” start als een beukende mars, waarna lichtvoetige toetsen de song de jaren tachtig intillen, om over te gaan in het pastorale “Atacama”. Afsluiter “Galápagos” is het volmaakte tegendeel van wat we eerder hoorden: een sfeervolle, bijna soundscape-achtige exercitie. Arty-farty? Jazeker, maar dan in de best mogelijke zin van het woord.
mij=Chemikal Underground
4 reacties