Het Valkhof Festival staat weer voor de deur, dus muzikale fijnproevers weten waar ze moeten zijn tijdens de komende Nijmeegse Vierdaagsefeesten. Dit grote feest in de Nijmeegse binnenstad vindt plaats van zaterdag 12 tot en met vrijdag 18 juli ter omlijsting van de Nijmeegse Vierdaagse, de grootste meerdaagse wandeltocht ter wereld. Samen met de wandelmarsen trekt het feest jaarlijks 2,35 miljoen bezoekers. In totaal treden er er meer dan 2750 artiesten op, verspreid over 37 podia. Ik gun natuurlijk iedereen zijn of haar eigen feestje, maar voor mij is het pittoreske Valkhofpark al vele jaren mijn toevluchtsoord om de bruiloftsmuziek, beroerde coverbands of TROS-achtige muziekfeestjes in de rest van de binnenstad te ontlopen. Op het sfeerrijke festival, dat vorig jaar werd omgedoopt van ‘de-Affaire’ naar het ‘Valkhof Festival’, kom je naast de wat meer gevestigde muzikale pareltjes veel interessante nieuwe hippe bandjes uit allerlei windstreken tegen, die later nog wel eens door willen groeien naar de grotere festivalweides. Of niet dus. Maar dat is juist ook zo leuk: het ontdekken van de parels in een berg oesters. Door de uitstekende programmering kan het zich prima meten met festivals als pak ‘m beet Eurosonic/Noorderslag, Incubate, Le Guess Who?, Into The Great Wide Open, London Calling, Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole. Een groot verschil: het festival is hartstikke gratis toegankelijk. Doe dus niet zo moeilijk en wees geen parasiet voor het festival: laat je eigen drank gewoon thuis. Drink samen met mij een biertje op het terrein en zorg er zo voor dat de organisatie het allemaal kan (blijven) bekostigen. Dat zou pas respectvol zijn.
mij=Door: tBeest.
Dus haal die muntjes! Of wacht. Dit jaar beleven we een primeur op de 28ste editie van het festival. In navolging van het Best Kept Secret-festival zal er op het Valkhof cashless betaald gaan worden. Geen muntjes dus. Het festival is daarmee een proeftuin, de bedoeling is dat deze e-kaart straks in de hele stad wordt gebruikt, aldus de organisatie. Op Best Kept Secret werd zoiets nog behoorlijk goed ontvangen, alleen is het dan niet meer mogelijk om een muntje in te leggen als iemand een rondje wil halen. Teddy Vrijmoet, directeur van de Vierdaagsefeesten, in ANS (Nijmeegs studentenblad): ‘Het gepinde bedrag wordt op de e-kaart gezet via het pinautomaat en men hoeft niet te zeulen met muntjes. Daarbij biedt de kaart meer veiligheid, want door de kortstondige medewerkers is er minder fraude. Er kan op een snellere manier en transactie plaatsvinden en de transactiekosten zijn lager voor de medewerkers.’ We zullen zien hoe dat werkt en hier uiteraard verslag uitbrengen.
Belangrijker nog dan hoe we precies ons biertje moeten afrekenen op het festival, is natuurlijk de muziek. De opzet is niet echt veranderd ten opzichte van vorig jaar en de 115 optredens van nationale en internationale acts gedurende de week kunnen we weer zien op hoofdpodium ‘Arc’ in het park zelf of ‘Boog’ op een steenworp afstand. Als je achterin de trap naar beneden neemt kom je uit op de Voerweg, steevast een podium voor de zwaardere rock/metal tijdens het avondje FortaRock (ditmaal) op de zaterdagavond. De rest van de week geeft het podium ruimte aan lokaal en Nederlands talent, hiphop, dance, electronica en dj’s. In de randprogrammering is er nog meer aandacht voor lokaal talent dat een plekje krijgt op het festival, zoals op het ‘Kiosk’-podium in de namiddag of in de ‘Tuin’ in de avond. Ook vinden er weer kapelsessies plaats in het oudste stenen gebouwtje van Nijmegen, de Sint-Nicolaaskapel (ook wel Valkhofkapel genoemd). Hou twitter en/of Facebook in de gaten om te zien wat daar speelt (en of je daar überhaupt bij kan zijn). Op de afsluitende vrijdagavond zet Extrapool de deuren van de Valkhofkapel open met een fijne collectie internationale acts met ‘elk hun eigen bundeltje licht op het ambient genre’, aldus de beschrijving.
Het tijdschema kun je vinden op de website van het Valkhof Festival, evenals een blokkenschema.
Zaterdag
De zaterdag start om 19:00 uur op de Voerweg met een optreden van Through the Struggle in de categorie melodieuze post-hardcore metal. De band won dit jaar de lokale bandwedstrijd ‘Roos van Nijmegen‘ en heeft daarom dit plekje veroverd. Een leuke traditie om het festival zo te openen, iets wat Pinkpop bijvoorbeeld ook doet. Het Valkhof Festival biedt genoeg ruimte aan lokaal talent om zich te ontwikkelen en te presenteren. Heb je zin in meer zware muziek, dan kun je vandaag op de Voerweg blijven waar het jaarlijks terugkerende avondje FortaRock staat gepland. Het Engelse Turbowolf gooit allerlei genres door de blender, zoals rock-‘n-roll, psychedelische rock, heavy metal, punk en electronica. Als fan kijk ik uiteraard weer uit naar de instrumentale space-/kraut-/stonerrock van Monomyth. De vijf heren (gitaar-met-dubbele-hals-alert!) spelen lange en gelaagde nummers om je in een weelderige trip onder te dompelen. Mocht het allemaal niet hard en snel genoeg gaan, dan kun je maar beter naar de compromisloze hardcore-metal gaan luisteren van Pro-Pain, pioniers van de NYHC (New York Hardcore).
Boven in het Valkhofpark mag Yuko Yuko, het soloproject van Elias Elgers, aan het begin van de avond aftrappen op het kleinere Boog-podium. Met een vijfkoppige band speelt hij zoiets als nostalgische eighties (psych)pop/new wave met invloeden van The Shangri-Las en R. Stevie Moore. Het Engelse Arthur Beatrice opent op het hoofdpodium met mysterieuze en melancholische electro-folk-pop, ergens in de hoek van The xx, Wild Beasts, Belle & Sebastian of The Sundays. Het ongecompliceerde Saint Motel, voor het eerst op tournee in Europa, komt uit Californië, maar klinkt best Brits met hun glampop a la Pulp of The Smiths. Rico & A.R.T. bestaat uit rapper Rico (ex-Opgezwolle) en Ali Reza Tahoeni, ofwel A.R.T., een Zwolse beatmaker. Beide heren zaten ook in Fakkelbrigade en maken hier hiphop met lome reggae-riddims. Benieuwd ben ik wel naar Gruppo Di Pawlowski, de band rond (dEUS-gitarist en duizendpoot) Mauro Pawlowski. Ik verwacht prettig gestoorde waanzin van deze doorgewinterde artiesten met hun overspannen rock op het scherpst van de snede. Een feestelijke Arabische afsluiter op het hoofdpodium met de man met de theedoek om zijn hoofd en zonnebril: Omar Souleyman uit Syrië. Vanavond in de Tuin staan verder de Arnhemse singer-songwriter Aniek Maren en de Big Singles, het illustere DJ-duo dat – inderdaad – alleen maar singeltjes draait; van vergeten klassiekers tot goede foute platen.
Zondag
Op zondag start het festival traditiegetrouw al in de middag. Om 14:00 start JARA uit Den Haag, de band van singer-songwriter Jara Holdert, op het Boog-podium met een half uurtje indiefolk. De Engelse singer-songwriter Nick Mulvey uit Londen werd door de BBC opgenomen in de ‘Sound of 2014’-lijst voor veelbelovende acts. Afkomstig van jazzgezelschap Portico Quartet transformeerde hij twee jaar geleden van jazzartiest naar singer-songwriter en verhalenverteller. In de Tuin is dan inmiddels het dj-collectief Tiger Shake, bekend van hun maandelijkse optreden in TAPE in Arnhem, gestart met plaatjes draaien. Op de Voerweg vind je Smoking Chimneys, dit jaar de winnaar van zowel de jury- als publieksprijs van de studentenbandwedstrijd ‘Kaf en Koren‘ in Nijmegen. Verwacht jonge honden in strakke pakken met toegankelijke aanstekelijke poprock. Nog iemand die weet wat winnen is: Sofia Dragt won de Grote Prijs Van Nederland in de categorie singer-songwriter, maar neemt vanmiddag een hele band mee. Zoals ze het zelf omschrijft maakt ze ‘ongekunstelde liedjes met een klassieke ondertoon die landen in je hoofd’. Liefhebbers van folk, americana, bluesy pop en singer-songwritermuziek kunnen hun hart ophalen bij de Amerikaanse folk-held M. Ward (oftewel Matthew Stephen Ward), ook bekend van She & Him en Monsters of Folk. Tegelijkertijd begint dan op de Voerweg de alternatieve popband Get Scarlet XL, een samenwerking tussen Scarlet uit Duisburg en leden van het Nijmeegse The Hubschrauber. We hadden al een tijdje weinig gehoord van de uit Nijmegen en Antwerpen afkomstige The Kevin Costners uit de Excelsior-stal, maar dit jaar verscheen dan de opvolger Pick up the Parts. Het staat vol met prima indiepopliedjes van deze voormalige winnaars van de Grote Prijs Van Nederland en de Roos van Nijmegen. Nog meer lokaal vermaak met Taxidermist op de Voerweg, dat ook met een nieuw album kwam dit jaar: Desert Calm. De band benadert rock van alle kanten: groovy, spacey, uitgesponnen, ingehouden of uitbundig ronkend. Denk Queens of the Stone Age met flarden Mogwai. Echt rustig en timide zijn de subtiele folkliedjes van Timbre Timber uit Canada, die somber, donker en ongemakkelijk kunnen klinken, maar ook vaak een prachtige melancholische ondertoon bevatten. ‘Nachtclubromantiek met een zwart randje, avant-garde en duistere Scott Walker-kitsch met angstaanjagend mooie arrangementen’, aldus de organisatie. De grotendeels Nijmeegse band Zamora klinkt als een bezwerende mix van hun invloeden, zoals The Smashing Pumpkins, Band of Horses, Dinosaur Jr. en Sparklehorse.
Het is dan inmiddels 19:00 uur. Op het hoofdpodium is het Australische Blank Realm een interessante nieuwkomer met hun slimme, nonchalante psychedelische popsongs. Soms lekker vals gezongen ook. In de Tuin start op hetzelfde moment de Nijmeegse singer-songwriter Iris Verhagen. Het Franse duo van The Inspector Cluzo steekt het niet onder stoelen of banken dat het een hekel heeft aan basspelers. Ze hebben er dan ook geen. Fuck the bass player! Met de guitige humor van de zanger met een dik Frans accent moet dit een van leukste optredens worden van het festival, zo bewees hun optreden op Lowlands in 2011. Muzikaal is hun aanstekelijke funkrock ook gewoon dik in orde. In de tuin start inmiddels Het Zusje van Debbie met het draaien van haar platen. Of het nu indie, garagerock, electro of punk is, uit het verleden of helemaal van nu, het is eigenzinnig en dansbaar. Op de Voerweg staat het DJ-collectief De Tropen met hun eclectische mix van global bass, calypso en booty music. Afsluiter op de Voerweg is het duo Dengue Dengue Dengue uit Peru, dat voor het eerst in Nederland te zien is met een tropische mix van cumbia, dub en techno. Daartussenin kun je met z’n allen naar de finale van het WK voetbal kijken, maar nu Oranje niet meespeelt om de titel zal me dit verder gestolen kunnen worden, en ik gok dat meer mensen daar zo over denken. Nee, dan hebben we mooi de tijd om boven in het park te kijken naar de rest van het programma aldaar. Strasbourg uit – eh – Frankrijk, belichaamt de coldwave en dark electro-scene van Bordeaux, zo lezen we in de omschrijving. Heel wat anders is de hiphopfunkbrass van de Hackney Colliery Band, dat ook guitige covers speelt in brassband-stijl, zoals een hilarische medley van The Prodigy. Knap ook. Als dat geen feestje wordt… Afterpartees uit Limburg staan werkelijk op elk festival dit jaar met hun rammelende garagepopliedjes, eens kijken of dat terecht is. Navarone, afsluiter op het hoofdpodium vanavond heeft zich al eerder bewezen. Denk aan ronkende rock uit de seventies of eighties met referenties als Led Zeppelin, The Black Crowes, Pearl Jam, Soundgarden en Stone Temple Pilots. Het lijkt op van alles, maar wel uitstekend uitgevoerd.
Maandag
Doordeweeks staan er aan het eind van elke middag twee bands op het Kiosk-podium, waarbij er weer extra aandacht wordt gevestigd op lokale bands. How Lilies Grow is een kwartet uit Arnhem dat gevoelige folkliedjes maakt. ‘Meerstemmige zang en muziek uiten zich in authentieke klanken’, zo lezen op hun Facebook-pagina, ‘waarin de harmonie van The Swell Season, de breekbaarheid van James Vincent McMorrow en de energie van Mumford & Sons bij elkaar komen’. Ook Hippy Tree Friends Collective komt uit Arnhem, met psychedelische post-rock, spacy grunge of ‘ouderwetse échte indie’, wat dat ook moge betekenen. Zet je schrap voor lange, onvoorspelbare, meeslepende nummers.
Aan het begin van de avond staat Rendez-Vous uit Parijs op het Boog-podium dat teruggaat naar de jaren tachtig/negentig met post-punk gitaren en een dikke laag synths. Zowel donker, catchy als melodieus. Op het hoofdpodium zeggen we dan een oude rot in het vak gedag: Hallo Venray. Met het dertiende album Show dat in maart uitkwam bewijst het Haagse trio na 27 jaar nog steeds tot de top van de Nederland indiepop/-rock te horen. Naar verluidt zijn ze live op dit moment zelfs beter dan ooit. Muzikaal hoor je invloeden van Neil Young, Velvet Underground en The Beatles, maar het experiment wordt ook niet geschuwd. Hoog tijd om ze een keer aan het werk te zien. De Voerweg vandaag staat in het teken van electronische muziek en daar kan je geheid een potje op dansen. De Japanse producer Sapphire Slows heeft haar eigen stijl, maar is beïnvloed door ‘dark minimal, experimental electronic, ghostly ambient, smoky dub, and 80′s weird pop sounds’. Of noem het gewoon Japanse elektronische dreampop. Ook Rusland is vertegenwoordigd op het festival. Pompeya is voor het eerst op een podium in Nederland te zien en maakt indierock geïnspireerd door seventies disco, eighties new wave en nineties indierock. De sound zou doen denken aan Holy Ghost! en Cut Copy.
In de Tuin kun je vanavond De Onderdanen tegenkomen uit Arnhem, vier heren die in januari, zonder eerder samen te hebben gespeeld, in 13 uur een plaat opnamen met 12 liedjes. Die actie beviel hen zo goed dat ze nu een aantal optredens gaan doen. Daarna zal DJ Maarten W de hipste plaatjes draaien in de Tuin. Indie, stoner, psych-garagerock of post-punk; als er maar gedanst kan worden. Op het hoofdpodium start tegelijk Dawes, de begeleidingsband van Conor Oberst, die later op de avond met de band zal optreden. De band uit Californië maakt tijdloze songs vol prachtige harmonieën. Roots, folk, country en rock. Tegelijk op de Voerweg speelt Son Lux, oftewel Ryan Lott uit New York, componist, producer en multi-instrumentalist. Hij lijkt een beetje door te breken met zijn vorig jaar verschenen derde album Lanterns. Dit album ligt in het verlengde van The Age Of Adz, het eigenzinnige laatste album van Sufjan Stevens (aldus hier), en staat ‘vol met breekbare en melodieuze kamerpop gecombineerd met beats en electronica‘. Geen hap-slik-weg-muziek, maar wel bijzondere en eigenwijze schetsen waar de pracht wat verborgen glanst.
De drie leden van Say Yes Dog komen uit Luxemburg en Berlijn, maar hebben als standplaats Den Haag waar ze elkaar ontmoet hebben tijdens hun studie op het Haags Koninklijk Conservatorium. Ze maken synthpop/house/disco. Denk The Whitest Boy Alive en Phoenix, aldus de organisatie van het Valkhof Festival, maar referenties als Hot Chip, Fink, Miike Snow en James Blake worden ook genoemd. Dikke kans dat je de nodige surroundeffecten hoort trouwens, want Waal in Vlammen is weer terug van weggeweest, oftewel er wordt dan een behoorlijk portie vuurwerk aan de Waal afgestoken, meestal goed voor massale belangstelling rondom de Waalkade. Conor Oberst himself is dan te zien in het park, vooral bekend als ‘Bright Eyes en lid van het het samenwerkingsproject Monsters of Folk. In 2008 werd hij uitgeroepen tot beste songwriter door Rolling Stone magazine. Samen met begeleidingsband Dawes zal hij folk, country en popsongs brengen. Benieuwd of dat wat met me doet, want het is niet mijn favoriete genre. Dikke kans dat ik even ga buurten op de Voerweg bij de frisse electronische beats van toetsenist Eelco Topper a.k.a Falco Benz. Analoge synth-house voor cocktailparty’s, naar eigen zeggen. Een goede vrolijke afsluiter van de maandag lijkt me zo.
Dinsdag
Ook vandaag beginnen we met twee acts in de Kiosk. Daniel Cane & the Rebellion start om 16:45, het pop-project van singer-songwriter en Nijmegenaar Rico Neeter. Met band dus. Met popmuziek. Om 17:45 is het de beurt aan singer-songwriter Tamara van Esch, oftewel Mevrouw Tamara. Ze maakt dromerige muziek met eigenzinnige Nederlandstalige teksten en behaalde daarmee al eens de finale van de Beste Singer-Songwriter van Nederland. Verder speelde zij voorheen toetsen en zang in de bands Aestrid (postrock) en Oh, Brave Wide Eyes (folk).
In samenwerking met New Arts: Stand Up! presenteert het festival vanavond op het podium van Club Voerweg het beste hiphop, r&b en raptalent uit de regio Arnhem en Nijmegen. Met Jaromir (21-jarige rapper uit Nijmegen, bekend van de YouTube-track “Gi mi na thing ft. Poke”), Mimi (uit Arnhem, combineert hiphop en latin met Caraïbische invloeden), Poke (freestyle-rapper in het Surinaams en Nederlands) en Stinz (uit Nijmegen, tweede in de finale van HipHopHard). Op de Voerweg presenteert het festival de ‘Chocolade‘-avond: een hiphop-programma met talent, nationale en internationale namen. Joe Kickass heeft een goede Engelse flow en brengt oldskool hiphop met een jazzy vibes. De in Chili geboren en in Berlijn en London woonachtige producer Flako produceert opzwepende en beukende hiphop-achtige beats en manipuleert stemmetjes en zijn eigen vocalen. Afsluiter op de Voerweg is de Engelse DJ Kutmah die hiphop, electronica, exotica, jazz en funk samensmelt tot een dik groovende geheel in een eclectische set.
Het Belgische Dans Dans uit België opent de avond op het Boog-podium en is in mijn ogen een van de smaakmakers van het festival. Muzikaal spelen de Belgen zoiets als psychjazz met diverse invloeden. Tijdens het recente optreden op het Eindhoven Psych Lab viel vooral de geweldige dynamiek op in de set, waarbij de band soms bewust gas terugnam tot bijna stilte, maar net zo goed groots kon uitpakken. Gitarist Bert Dockx, ook frontman in Flying Horseman, kan dan ook mooi subtiel spel afwisselen met groots psychedelisch gitaarwerk. Op het hoofdpodium start vanavond San Fermin, het geesteskind van Ellis Ludwig-Leone uit New York, waar ik ook wel benieuwd naar ben. De acht bandleden maken zoiets als uitgesponnen barok- of kamerpop verweven met post-rock en met een klassieke inslag. Denk Sufjan Stevens, Get Well Soon, The Decemberists of The National. Direct daarna starten meerdere interessante dingen. Hiss Golden Messenger wordt ook op meerdere plekken geprezen door mensen die er verstand van schijnen te hebben. Michael Taylor staat met een nieuwe band op het Valkhof, met leden van o.a. Megafaun. Met zijn alt-country, gloeiende soul en hartverwarmende teksten is hij in meer dan twintig jaar nog steeds niet echt doorgebroken, maar heeft hij wel fans als Sharon Van Etten en Lambchop.
De lokale rootsreggae-band Super Natural Selection is het goed chillen heb ik begrepen en die spelen in de Tuin. Waaghals is een begrip in Nijmegen en gelukkig bestaat deze eigenzinnige platenzaak door en voor liefhebbers nog steeds in tijden van crisis. Het Waaghals DJ team neemt vanavond zelf plaats achter de draaitafels in de Tuin voor een extra pittige set.
De tweede act op het hoofdpodium vanavond is Mighty Oaks, een project van Claudio Donzelli and Ian Hooper met een standplaats in Berlijn (al komen de leden uit Duitsland, Amerika, Italië en Engeland). Muzikaal gezien is het energieke Mumford & Sons-achtige indiefolk met driestemmige zang, banjo’s en mandolines en een opzwepende kickdrummer. De broertjes Mikaiah en Anaiah a.k.a. The Bots gaan al jaren mee en zijn nog steed piepjong. Ik zag ze al eens op het megagrote hoofdpodium van Rock Werchter. Vanaf de luiers maken ze al ronkende blues/punk/garage waarbij de gevaarlijk ronkende riffs zo heerlijk smaken. Dat ze soms slordig spelen en niet heel origineel zijn maakt niet uit, de jeugdige lol vergoed veel. Vorig jaar hadden we met Kensington een Nederlandse publiekstrekker in het park, misschien lukt het de Haagse Jett Rebel ook al wel met zijn catchy pop-, soul- en funk en zelfverzekerde podiumpresentatie. Pas 22 jaar en nu al een grote belofte, vorig jaar uitgeroepen tot 3FM Serious Talent en dit jaar overtuigend op Pinkpop.
Woensdag
In de Kiosk vandaag eerst de introverte indie folk met snufjes dromerige electronica van Songs of Aran, band van de Nijmeegse singer-songwriter Aran Jeurissen. Einfach Kurt zag ik eerder dit jaar met een ingeleefd en optreden in een voorronde van de Roos van Nijmegen. Geïnspireerd door zijn eigen opa heeft Einfach Kurt zich door de jaren heen meerdere instrumenten eigen gemaakt, zo wisselt hij met gemak piano af met gitaar of accordeon. Live wordt hij ondersteund door een drummer. Zelf noemt hij het nachtclub-noirsongs. Hij combineert in zijn liedjes de rauwheid en romantiek van country en blues met de aardsheid van folkmuziek.
Op de Voerweg vanavond begint om 20:00 een dubstep-avond van ‘Give it Dub‘. Daarbij trapt DBS af, ook bekend als DJ bij collectief Funk-a-Flex en samen met BeeVee, dat vanaf 21:30 de boel op stelten zet, de initiatiefnemer tot de befaande Give it Dub-parties. Met Hi5ghost is er ook aandacht voor nieuw talent. Het talent uit Bristol draait en produceert hip-hop, beats, dubstep en bovenal grime. Iedere dubstepliefhebber is wel bekend met de hit “Freq Skank” van de Engelse producer Badklaat of één van zijn vele samenwerkingen met Requake. Hij staat vooral bekend om zijn minimalistische doch energieke en vaak opzwepende beats. DBS zal dit dubstep-avondje ook weer afsluiten.
In het park begint op het Boog-podium de Nijmeegse band Mountain States die vorig jaar ineens aandacht trok met de single “El Sombrero“. De dromerige songs met rinkelende gitaren kun je zo plaatsen tussen muziek van internationale acts als Beach Fossils, DIIV en Real Estate. De slacker-/garagepop van SKATERS wordt nog wel eens vergeleken met The Strokes, zodat je gelijk weet wat je daarna kunt verwachten op het hoofdpodium. De band uit New York maakte op Best Kept Secret vorig jaar overigens niet bijzonder veel indruk, maar wie zegt dat Nirvana live zo goed was. Hard rammende punk van beschonken pubers, misschien worden ze juist wel heel groot. Het Britse duo Heymoonshaker staat voor het eerst in Nederland en maakt een muziek die gebaseerd is op zowel blues als hiphop. Andy Balcon zingt en speelt gitaar, Dave Crowe houdt zich bezig met vocale percussie, oftewel human beatbox.
In de Tuin start op hetzelfde moment La Très Illustre Compagnie Du Chat Noir, tienkoppig collectief uit Nijmegen dat Franse chansons speelt met accordeon, contrabas, blazers en strijkers. De groep is volgens hun Facebook-pagina in staat om te fluisteren als Leonard Cohen en te knallen als Tom Waits. Maar bovenal wordt er vol vuur verhaald van goed en kwaad, van de vergankelijkheid en de liefde, geheel in de geest van één van de grote inspiratoren: Jacques Brel. Later zal in de Tuin plaats worden gemaakt voor Baco Pirelli, globetrotter en tijdreiziger onder de DJ’s. Zijn platen zijn afkomstig uit alle hoeken van de wereld tussen grofweg 1920 en 1970.
Echt veel harde schreeuwbands of luide gitaren vind je niet bovenin het park, maar Cerebral Ballzy uit New York speelt op het Arc-podium een stevig potje skatepunk, good old hardcore-style. Net als The Inspector Cluzo stond deze band ook al eens op Lowlands (in 2013 in dit geval). Meestal zie je dat andersom gebeuren, maar wat maakt het uit. Op het kleinere Boog-podium kun je daarna ondergedompeld worden in onvervalste Zwitserse krautrock van Klaus Johann Grobe. Met Duitstalige zang en vintage synthesizer-geluid. De funky sexy grooves geven het geheel in mijn oren een ‘softporno in de disco’-achtig tintje, maar dat ligt vast aan mij. The Limiñanas traden ineens niet meer op, waardoor de organisatie van het Valkhof een andere afsluiter moest verzinnen op het hoofdpodium. Dan haal je gewoon maar een oud werkpaard van stal (al had Dirk Kuyt er ook wel oren naar). Zanger en gitarist Ebo Taylor is een levende legende met zijn 55-jarige carrière. Nog altijd maakt hij gewaardeerde afrobeat, afrofunk, highlife en jazz. Hij sluit hiermee de woensdag van het festival af.
Donderdag
De zesde dag alweer van het festival en de derde dag van de Vierdaagse wandeltoch. Om blaren van te krijgen. De wandelaars of bezoekers van de wandeltocht zouden aan het eind van de middag nog even de Kiosk kunnen bezoeken in het Valkhofpark. Het Brandt bevindt tussen blues, folk en rock met unieke zang en Nederlandse teksten die direct en vervreemdend zijn. They Are The Radio is begonnen als trio rondom Ananka Meijs, maar ondertussen uitgegroeid tot een volledige band. ‘De band weet haarfijn sfeer vast te leggen in echte luisterliedjes. Desolate pianoklanken wisselen opruiende percussie af, hoewel de lichtvoetige baslijn met zomerse zang zeker niet wordt geschuwd’, aldus de website van de band.
Op het podium Club Voerweg is het vanavond tijd voor Planet Rose, de langst lopende dance-avond van Nederland. En ook hier staan ze weer voor vierentwintig karaats dancegoud, naar eigen zeggen dan hè. DJ Pure is een van de grondleggers van Planet Rose en trapt af om 20:00 uur. Daarna Qindek oftewel de Zutphense producer Thomas Lauren die voor zijn live techno-sets altijd altijd een karrenvracht aan hardware meeneemt. Het Spaanse wonderkind Reeko (Juan Rico) zal de Voerweg afsluiten met een van zijn compromisloze DJ sets.
Het Boog-podium in het park wordt vanavond als eerste bevolkt door de vijf dames van Bells Of Youth. ‘Noem het ‘indiepop’, noem het ‘harmonische electrofolk’, of verzin zelf iets, de optredens van Bells of Youth staan in ieder geval garant voor een glimlach op je gezicht’, aldus de band zelf. Prettig in het gehoor liggende liedjes als ik dat zo beluister, met harmonieuze samenzang. Gelukkig ook af en toe een lekkere rauwe uithaal van de leadzangeres. Nog meer dames op het hoofdpodium daarna met TEEN, opgericht door Teeny Lieberson met haar zussen Katherine en Lizzie. De band uit New York maakt spacy lo-fi-pop die klinkt alsof Phil Spector aan het jammen is met Spacemen 3 en Talking Heads, aldus de beschrijving. Terug naar het kleinere podium voor de touaregblues van Mdou Moctar, afkomstig uit de woestijn nabij Agadez, Niger en voor het eerst in Europa deze maand. Voor liefhebbers van Tinariwen en Terakaft.
Als alternatief kun je in de Tuin ook naar de ‘eigenwijze luisterliedjes’ van singer-songwriter Johanna Klaassen gaan luisteren, die niet alleen zingt maar ook de saxofoon bespeelt. Ze wordt hier begeleid door multi-instrumentalist Bart Tarenskeen (contrabas, gitaar, piano). Hierna zullen Daan & Luuk & Alex & Sinan, DJ’s uit de Nijmeegse muziekscene, hun platen draaien.
De 29-jarige Finse Jaakko Eino Kalevi, in het ‘echte leven’ trambestuurder in Helsinki, speelt eclectische psychedelische pop. Hij smelt daarbij disco, dub, jazz, new wave en funk samen tot hypnotiserende droompop met synths en een saxofoon. Koenigleopold is een prettig gestoord Weens duo bestaande uit Luke Koning en Leo Riegler, en die maken muziek die je ergens in de hoek van avant-garde, freejazz, disco, hiphop en elektronica moet plaatsen. Het is van alles en toch niks, origineel, absurd, slaat nergens op, bijzonder en grensoverschrijdend, zo lees ik in diverse reviews. Thomas Azier sluit af op het hoofdpodium Arc en staat ook op Lowlands volgende maand. De langzame electronische synthpop en zijn schelle vocalen zijn een kruising die hier en daar doet denken aan New Order en Depeche Mode, aldus de organisatie van het festival. Of noem het groots opgezette new wave en pop met flarden techno en industrial. Azier is geboren in Leiderdorp en woont tegenwoordig in Berlijn om er te experimenteren met muziek.
Vrijdag
Het is de laatste dag van het festival en de wandelaars van de Vierdaagse zijn inmiddels gefinisht. In en rondom het Valkhofpark maken we ons op voor de laatste avond van het Valkhof Festival, waarbij Medicine Maze in de namiddag als eerste band op het Kiosk-podium mag aantreden, de jongste band van het festival. ‘Spanky, lo-fi, hi-fuzz Rock ‘n’ Roll tunes!’, aldus de band zelf. De melodieuze en catchy rock doet soms denken aan The White Stripes en The Offspring. Zeggen ze zelf, hè. Orange Maplewood is een trio uit Lochem en maakt rock met grunge en stoner invloeden. ‘Luid’, ‘fuzz’ en ‘melancholie’ zijn de drie woorden die de band typeren, aldus hun Facebook-pagina.
Club Voerweg staat vandaag in het teken van N.E.W. (Nieuwe Electronische Waar). Marsman start daar met zijn herkenbare stijl van beats, bass, synths en experimentele vocalen, tegendraadse ritmes, dromerige sferen, en een geur van de jaren tachtig. Daarna Grimm Limbo, oftewel Frank Boeijen. Nee, niet die Nijmegenaar op zoek naar geluk in een ander park, maar de toetsenist van The Gathering. Hij speelt zijn electro live met een snufje jaren tachtig, maar altijd dansbaar en vernieuwend. David Douglas is een producer uit Utrecht en maakt een mix van electronica, house, en chillwave. Voor fans van bijvoorbeeld Caribou, Röyksopp, en John Talabot. Awanto3 (alter ego van Steven van Hulle, of Steven de Peven) maakt een cocktail van hypermuzikale house, doorspekt met invloeden uit de jazz en de funk. De Griekse producer, zanger en multi-instrumentalist Panagiotis Melidis is sinds 2006 actief als Larry Gus en sluit het Valkhof Festival vrijdags af op de Voerweg. Recent op Best Kept Secret was hij hoogtepunt. Gus gaat vol voor beats, grooves, jaren zeventig psychedelica en samples. Dat kan een leuke feestelijke afsluiter daar worden.
In het park is op de vrijdagavond de Sint-Nicolaaskapel, oftewel de Valkhofkapel geopend. Nachtportaal is een intiatief van Extrapool en creert een ‘drempel tussen feestgedruis en de stilte van morgen’. De internationale acts werpen elk hun eigen licht op het ambient genre. Extrapool kennende zou je dan wel eens te maken kunnen hebben met een hoge dosis experiment. Het Antwerpse Slumberland maakt drone-rock met een imposante installatie met breinaalden, pingpongballen, naaimachines, stukken metaal en hout. Donker als Twin Peaks. Dus. Wesley Goatly is geluidskunstenaar en werkt met mixed media-installaties. Zijn langgerekte gelaagde muziek is met zorg in elkaar geweven als de lichte drones van Grouper of een instrumentale versie van Julianna Barwick. Orphan Fairytale of Eva van Deuren combineert sprankelende loops met casio’s en speelgoedinstrumenten en voegt daar vervolgens vocalen aan toe om een geheel van dromerige ambient-pop te maken.
In de Tuin vanavond Yellow Suitcase. Het trio maakt frisse melodieuze pop, sfeervolle luisterliedjes, en dansbare pop en rock. Hierbij wordt gebruik gemaakt van loops en effecten, wat leidt tot verrassende creatieve songs met een veelzijdige sound. Met Rebel Up! SebCat uit België kun je op dezelfde locatie een dansbare DJ-set verwachten in allerlei organische en elektronische stijlen.
Wat gebeurt er op de twee grotere podia in het park vanavond? Om 19:15 wordt het Boog-podium geopend door Villa Zeno uit Nijmegen/Achterhoek dat dansbare retrorock maakt die bol staat van vette orgelpartijen, hitsige drumloops en toeters en bellen. En dat verzin ik niet zelf, dat zijn de wervende teksten uit het programmaboekje. Op het Arc-podium kunnen we dan naar de rootsy songs van de Zweed Daniel Norgren luisteren, een rustige opener op dat podium. ‘Norgren speelt een mix van blues, country, gospel, jazz en rock is gezegend met een prachtige stem’, aldus de organisatie. Mooie lome bluesnummers, vooroorlogse blues, invloeden uit de gospel, jazz en garagerock, vroege gospel- en folksongs met fragiele ballads, rauwe rockabilly, een beetje Tom Waits. Het zijn zomaar wat beschrijvingen die ik zo her en der tegenkom – origineel ben zelf ook nooit geweest ook. Eigenlijk was het een eenmansband, maar Norgren zal met volledige band op het Valkhof te bewonderen zijn. De Congolese muzikanten van Yan Koy & Color Rumba nemen je daarna mee op het andere podium op een Afro-Latino trip vol tropische rock, rumba & soukous. Tijd voor een Nederlandse band op het hoofdpodium. Shaking Godspeed komt in September met een nieuw album en misschien gaan ze er alvast wat van spelen. Het Achterhoekse trio maakt ongepolijste en aanstekelijke rock ‘n roll bestaande uit psychedelische rock, bluesrock, spacerock en garagerock. Daarna kun je op het Boog-podium de rauwe tropicalia van Fumaça Preta terugvinden, een bont internationaal gezelschap onder leiding van de Portugees-Venozolaan Alex Figueira, de man achter Music With Soul Records. De band brengt verschillende elementen bij elkaar zoals tropicalia, psychedelische muziek, fuzz funk, acid house, elektronica en verschillende Afrikaanse, Braziliaanse en Latijns-Amerikaanse ritmes. De culthelden van King Khan & The Shrines mogen het licht op het hoofdpodium uitdoen, maar niet voordat ze hun psychedelische soul nog even door het park laten knallen. Het dampt, schuurt, schmiert en zweet tot aan de laatste noot, aldus de organisatie, dus neem een setje droge kleren mee.
En dan zal het ook wel mooi geweest zijn. Een zevendaags festival gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Hopelijk is het een beetje goed weer, anders wordt het nog meer afzien dan voor de wandelaars van de Vierdaagse. Ik kijk er in elk geval naar uit. Zo staan op mijn wensenlijstje bands als Dans Dans, Monomyth, Falco Benz, Gruppo Di Pawlowski, The Inspector Cluzo, Hallo Venray, Timber Timbre, Son Lux, San Fermin en Larry Gus. Maar ook naar bands als Blank Realm, Saint Motel, Turbowolf, Thomas Azier, Mountain States, Hiss Golden Messenger, Hackney Colliery Band en Arthur Beatrice ben ik wel benieuwd. Maar eigenlijk staat er op dit festival altijd wel voor ieder wat wils en laat ik me verder ook graag verrassen. Mocht je me tegenkomen, geef me een poot. Ik bijt niet en drink graag een biertje met je. Veel plezier!
4 reacties