Zomboy – alias de Britse producer Joshua Jenkin (24) – is dus zo’n artiest in de categorie Skrillex en Knife Party die ik al jaren volg, die gigantisch groot is op Soundcloud en van wie ik best een cd zou willen kopen, maar die zijn tracks alleen digitaal uitbrengt. Al sinds half 2011 komen zijn tracks als “Dirty Disco” en “Organ Donor” langs op het studentenfeest waar ik als dj meedraai, en in oktober 2013 had-ie met “Raptor” en “Braindead” ook nog een paar floorfillers te pakken. Maar al die nummers staan niet op dit debuutalbum The Outbreak. Alleen “Nuclear” is een oudje. Muzikaal gezien gebeurt er op The Outbreak verder niet zoveel nieuws: het oude werk is beter. Zomboys tracks klinken op zich net zo lekker agressief als altijd. Misschien moet ik schrijven: je houdt ervan of je haat het toch al. Maar de weinige teksten zijn dit keer wel nogal suf. Veel ‘hands in the air’ enzo. De track ‘WTF?’ is er ook zo eentje, en die titel dekt niet eens de lading van het richting trance riekende nummer. Zomboy moet een beetje uitkijken dat-ie zijn coolheid niet kwijtraakt. Maar voordat ik hier aan Afrojack-achtige rants begin: Zomboys nieuwe nummers zijn weliswaar vrij onsubtiel en generiek, maar in samenwerking met Must Die! – nog zo’n artiest die erg cool is trouwens – eindigen ze toch weer episch aan de goede kant van de streep. Noisia’s pas verschenen, uitstekende Purpose EP wil ik hier ook noemen als voorbeeld hoe het goed kan; her en der wat vernieuwende geluiden en ook constant hoge kwaliteit. Je hebt een paar van dit soort trekkers nodig waar mensen volledig op los kunnen gaan. In de Volkskrant klaagde Martyn vorig weekend namelijk hoe hij twee uur zijn stinkende best deed om ‘iets op te bouwen’ tijdens zijn set, ‘en dan komt daarna een gast die meteen met de eerste plaat, whaaaam, de zaal laat juichen met climax na climax’. Ik kan me voorstellen dat je als muzikant (of luisteraar) teleurgesteld raakt als EDM de enige soort muziek zou zijn die nog scoort (wat in Amerika overigens nu al niet meer zo is), maar feit is wel dat juist die lange, anonieme opbouw van veel clubsets ook niet het enige kan zijn waar mensen voor komen. Zomboy knalt op zijn Skrillexst allerlei stijlen in een kettingbotsing op elkaar en ik dans graag op een bij mekaar geplunderd nummer als “Airborne”. Ik beloof dat ik de volgende keer over herkenbaarheid en originaliteit zal gaan zeuren.
mij=Never Say Die
4 reacties