Het was me maandenlang volkomen ontgaan: een nieuw solo-album van Deep Purple-toetsenist Don Airey. Toch mijn favoriete rocktoetsenist na Jon Lord. Keyed Up staat vol verrassingen. Carl Sentance bijvoorbeeld. Zanger van bands als Krokus, Geezer Butler Band en Persian Risk, maar steevast op het verkeerde moment. Ondanks een fijne rockstem is hij nooit doorgebroken. Andere verrassingen zijn zanger Graham Bonnet en bluesrocker Simon McBride. En wat dacht u van bijdragen van de begin 2011 overleden Gary Moore? Moore en Airey hebben vaak samengewerkt – bijvoorbeeld op Aireys onderschatte solodebuut K2, Tales Of Triumph And Tragedy en in Colosseum II – en hier zijn twee tracks te vinden uit 2009 en 2010. Naast nieuwe tracks – meestal geschreven met Sentance – duikt Don Airey ook weer wat oude pareltjes op, zoals traditionals die ooit door Colosseum II werden uitgevoerd, Dave Brubeck’s “Blue Rondo A La Turk” en een nieuwe versie van de Negende van Beethoven, waar hij destijds in Rainbow ook al bij betrokken was. Het levert een gevarieerd album op, met hedendaagse rockbombast, klassieke klanken en individuele bijdragen om van te watertanden. En Airey zelf gaat van spectaculair stunt- en vliegwerk naar ingetogener – maar nog steeds fenomenaal – ondersteunen van de songs, zoals we dat bij Deep Purple ook horen. Alle solo-cd’s van Airey zijn de moeite waard, maar op Keyed Up laat hij meer dan ooit horen waarom hij de enige juiste opvolger voor Jon Lord was.
mij=Music Theories/Mascot
4 reacties