Kasabian – 48:13

Er staan twee tracks op 48:13 die ervoor zorgden dat ik het ding direct aanschafte: “Doomsday” en “Eez-eh” (It Ain’t Easy). Ik ben altijd blijven houden van Britpopbandjes die gitaar-electro-crossover liedjes uitbrengen met lekker savvy lyrics. Aan mijn puberteit heb ik in dat kader albums van Manbreak en Audioweb overgehouden (oudere recensenten noemen hier steevast Primal Scream), die ik niet vaak meer draai, en je zou recenter Friendly Fires of Infadels kunnen noemen. Maar goed, de twee genoemde nummers zijn niet typisch Kasabian. 48:13 is hun vijfde album en de overige nummers zijn trage groeiers: ik begon de rest van de plaat pas na een paar keer te waarderen. Eigenlijk moet je deze band natuurlijk ook indelen onder het labeltje Grote Oasis-Opvolgers. Luister maar naar het het stemgeluid van Tom Meighan en liedjes op deze plaat als het gave, orkestrale “Stevie” en slotballad “S.P.S.” (In 2013 stapte een gitarist trouwens over naar Beady Eye, meer Oasis krijg je het niet.) Kasabian stond ook al diverse keren op de cover van het Engelse muziekblad Q; ook onlangs in verband met deze vijfde plaat weer, met een redelijk nietszeggend bijbehorend interview trouwens waarin de band wijst op hun connectie met hiphop (ik hoor die niet). Niettemin heeft de band een mooi oeuvre van stuwende singles met lekkere gitaarriffjes bijeengesprokkeld, zoals de setlist van hun Glastonbury-headliner-optreden ook laat zien. Is of wordt Kasabian dan ook een even legendarische band als Oasis? Nee, daarvoor mist de band de meezingers, ook dit keer weer (ondanks de lekkere songs). West Ryder Pauper Lunatic Asylum blijft voor mij Kasabians beste plaat (al moet ik Velociraptor! nog steeds ergens volledig vinden) en zelfs die heeft niet de eeuwigheidswaarde die Oasis’ beste werk heeft. Wel mag Kasabian zich intussen tot een van de echt groten rekenen. Groot minpunt aan 48:13 is wel de fantasieloze titel en het minimalistische artwork. Na Mirwais, Etienne de Crécy, Soulwax, Aerosmith en Health is dit de zesde magentakleurige cd in mijn platenkast, en met afstand de lelijkste. Maar de allergrootste ramp is deze: er zijn T-shirts…

mij=Sony