De gunfactor. Misschien wel de belangrijkste factor voor beginnende bands die Nederlands succes willen. Je moet je als begaafde muzikant kunnen inhouden om radio-DJ’s en tv-interviewers niet recht in hun gezicht te zeggen dat ze geen klap van muziek weten, want je hebt hun aandacht keihard nodig. Maar de airplay komt niet, je knappe eerste plaat Borders flopt in 2010 – totdat een extra singletje, “Let Go” in maart 2011, onverwacht 3FM-rotatie krijgt. Vervolgens moet je naar fans en pers geloofwaardig en sympathiek blijven. Je helemaal het leplazarus touren. En ook nog eens goede muziek blijven afleveren, van je eigen spaargeld. Het is niet niks allemaal. Als dan je moeilijke tweede plaat Vultures door ongeveer iedereen te positief wordt beoordeeld, bij wijze van compensatie, en de binnenkomende radiohits je uiteindelijk tóch nog tot ‘grootste Nederlandse rockband’ kronen, staan de geslepen messen natuurlijk al klaar bij de release van het derde album Rivals, dat meer dan ooit voorzien blijkt van galmende, saaiige stadionrockrefreinen. Ziedaar het rare verhaal van Kensington, dat je op vergelijkbare manier kunt opschrijven voor Two Door Cinema Club (dat in 2010 nog best leek op Kensington), Editors, Bloc Party, Kasabian of Linkin Park. Nieuwe Revu riep Kensington zelfs al uit tot de nieuwe Kane – behalve dan dat er niets valt te haten, want Kensington is nergens arrogant of irritant, zo schrijft het blad terecht. Toch blijft Rivals erg glad. Te glad. Alsof alle liedjes moesten voldoen aan een populariteitsformule zonder ruwe randjes. De hits “Streets” en “All For Nothing” liggen het lekkerst in het gehoor, samen met het vurige “Word You Don’t Know” – dat opzichtig leunt op het Get Lucky-refreintje (waar meer bands zich aan schuldig maken). “Done With It” en “Riddles” vind ik lijken op het huidige Coldplay-werk, “System” galmt als de laatste U2, “Little Light” is een Snow Patrol-achtig bergtopanthem en het zeikerige “Don’t Walk Away” zou beter passen bij een net zo ingekakte band als Kashmir. Heel enthousiast word ik er allemaal niet van. Dat werd ik ook niet in 2010, toen Kensington binnen dezelfde lijntjes kleurde met een ballad als “When It All Falls Down”, dat toen wel een spannendere brug had. “War” heeft net wat teveel wohohohoo’s om smaakvol bij de tekst “we don’t go to war” te passen. Rivals is een optimistische plaat, maar Kensington levert zijn power in.
Om nog even terug te komen op 3FM. Het zal Kensington terecht een zorg zijn wat een blog als File Under van ze vindt, maar als Nederlandse band ben je in je creatieve proces dood en begraven wanneer je eenmaal een 3FM Award krijgt en dat kan anders. De titel 3FM Serious Talent is een judaskus, zo weten we dankzij Kensington, de 3FM-dagprogrammering bereik je daar niet mee. En dan is 3FM nog Nederlands kleurrijkste zender, vergeleken met de commerciële radiozenders die minder budget of risico mogen nemen. Vergelijk dat eens met Engeland, waar de populaire BBC Radio 1 al vroeg de bands groot maakt waar Kensington zelf graag naar gaat kijken. Ik vraag me serieus af of Kensington anno 2014 gedurfdere muziek gemaakt had als de band in 2010 eerder en beter door 3FM was opgepikt. Ook bands als Navarone en Go Back To The Zoo worstelen hiermee. Ook Britse bands kakken uiteraard ooit in, maar daar zie je minder het patroon dat nieuwe bands bij gebrek aan radiosucces al op voorhand op veilig gaan spelen en steeds meer op elkaar gaan lijken, totdat gezapige eenheidsworst overblijft. Zeker in dit digitale tijdperk irriteert de invloed van radio me mateloos. De publieke omroep hoeft ondanks onze cultuurhatende regering geen provinciaal popklimaat erop na te houden. Wij kunnen dat als luisteraars veranderen. Wees slim en luister verder dan slechts wat 3FM je laat horen. Van IndieXL en KXRadio tot X-Rated en podcasts op YouTube en SoundCloud, op internet zijn er genoeg mensen die wél aandacht schenken aan echt nieuwe muziek. Je hoeft al die muzikanten en muziekliefhebbers in de cloud maar één ding terug te geven. De gunfactor.
mij=Universal
4 reacties