En dan is het zaterdagochtend toch raak. En goed ook. De regen die voor de hele dag voorspeld is, valt in een stief kwartiertje. Een hoosbui volgens de definitie. Maar, je kunt het maar beter gehad hebben en dus blijft het de rest van de dag droog! De weergoden hebben overduidelijk ook zin in Lowlands. Of wellicht zijn het de zoetgevooisde melodieën van Real Estate. Zelden zijn we de dag beter begonnen, dan met Real Estate. Fijn rinkelende gitaren, puike samenzang en zoals gezegd, wonderschone melodieen. Zelden klonk de indiepop zo mooi als in de India bij Real Estate. We zijn amper begonnen en nu al een hoogtepuntje.
mij=Door: Gr.R.
Die subtiliteit is ver te zoeken bij Hoffmaestro. Deze Zweden hebben groot FEEST op hun voorhoofd geschreven en een feestje wordt het. De combinatie van ska, rock’n roll, punk en reggae stuitert werkelijk alle kanten op en dat doet het publiek ook. Hoffmaestro brengt de term Audience Participation Time, ooit gemunt door Phil Collins bij Genesis, maar een geheel nieuw niveau. We rennen van links naar rechts in de tent en iedereen doet mee. De heren hebben overigens ook een puike rockballad in de vingers, om onderweg even bij te komen.
Nog nahijgend komen we tot rust bij Nick Mulvey. Mulvey is een fenomenaal gitarist en speelt op een nylon string gitaar. Je staat geboeid te kijken naar de meest wonderbaarlijke grepen die de man op de hals doet. Daarbij niet vergetend waar het eigenlijk om gaat: puike nummers. En dat allemaal met maar een plaat onder de gordel. Mulvey is de man, maar met zijn band, met een fijne staande elektrische bas stijgt hij boven de standaard singer-songwriterschap uit. Zijn Gillian Welch-cover is de kers op de taart.
Van een geheel andere orde is Sleaford Mods. Sleaford Mods is een van de meest bijzondere acts op Lowlands dit jaar. Rapper Jason Williamson spuugt grote hoeveelheden tekst de microfoon in met een vet Engels accent, en zijn makker Andrew Fearn doet per nummer niets anders dan op een knopje drukken om de beats op te starten. Daarna pakt hij zijn biertje weer. Rap met de urgentie van punk, dat is Sleaford Mods. Enige nadeel: het is nogal monotoon en dat maakt dat we na een klein half uurtje toch weer eens verder gaan kijken. Maar een fijn half uurtje, dat was het. Waarna Larry and his Flask uit weer een heel ander vaatje tappen. Larry and his Flask laveert van country, via punk naar gypsymuziek. U leest het al, het is weer een feestje! Cage the Elephant neemt het allemaal wat serieuzer en vooral zanger Matt Shulz zingt alsof zijn leven ervan af hangt. Het tilt de rock van Cage the Elephant, voor de tweede keer op Lowlands, naar een hoger plan.
Laat het maar aan de Engelsen over om een hype te creëren. Want dat deden ze met Jungle. Wellicht kwam het ook door de mystiek die er lange tijd om de band heen hing. Geen namen, maar letters, want J en T zijn de oprichters. En die staan met een uitgebreide band op het podium. De debuutplaat van Jungle is net uit, maar dat hoor je er niet vanaf op het podium. Een degelijke modern soul show en daarmee ontstijgen ze de plaat. Dit is typisch zo’n act waar je voor naar een festival gaat. En vervolgens is het, u raadt het vast niet, alweer feest! Ditmaal worden we voorgegaan door de Australiërs van The Cat Empire. Wederom een bonte potpourri van ska, punk en reggae, maar heel eerlijk gezegd komt het niet meer zo binnen. Dat ligt niet aan het enthousiasme van The Cat Empire, maar die van die feestbands op een dag is teveel van het goede en wellicht ook wat gemakkelijk geprogrammeerd.
Als tegengif pakken we James Holden (live) mee. Hele fijne knisperende elektronica, live ondersteund door een drummer. Na alle feestbandjes is dat wat we nodig hebben en dat is ook de sterke kant van Lowlands, de afwisseling die – mits je goed zoekt – er wel is. James Holdens fijne show bereidt ons vast voor, voor de finale van de avond: een gloedvolle The National. Eind vorig jaar speelden ze in de Heineken Music Hall en hadden ze moeite om op gang te komen. De epische finale maakte het toen goed. The National is nu meteen goed bij de les en de setlist is ook wat beter toegesneden op de festivalweide. Zanger Matt Beringer lijkt op het podium wat manisch in zichzelf gekeerd, maar toch zijn de grote gebaren niet weg. Tot mijn verbazing staan ze in de Grolsch, want The National kan met gemak de Alpha aan. Een hele fijne afsluiter van een zeer afwisselende dag. waarbij de feestjes aan elkaar geregen werden, maar de elektronica hoogtij vierde. En waarbij het weer, weer beter was dan gedacht. Nou alleen nog even kijken of dat zondag ook zo blijft…
4 reacties