Het oeuvre van Meshell Ndegeocello ligt moeilijk bij mij. De dame kan er wat van, daar geen misverstand over, maar alles wat kwam na na het prachtige debuut Plantation Lullabies, de fijne opvolger Peace Beyond Passion en vooral het magistrale, ingetogen Bitter, was een beetje hit and miss voor mij. Altijd de moeite waard om te beluisteren, maar het deed me niet altijd evenveel, zeker niet een album lang. Inmiddels is het bijna twintig jaar geleden dat ze debuteerde en brengt ze met Comet, Come To Me haar elfde album uit. Opener “Friends”, nota bene de enige cover op dit album (een zwaar verbouwd nummer uit 1984 van Whodini), begint met een fijne akoestische gitaar maar krijgt prompt daarna moddervette elektronische basklanken mee, en ik vrees het ergste. En toch, afgezien van die lelijke elektronica is het wel degelijk een spannend nummer. De elektronica is daarna een stuk minder prominent, en dat maakt het wat mij betreft stukken aangenamer. “Good Day Bad” heeft bijvoorbeeld een heel rustige basis, waar tal van mooie details overheen gelegd worden – hoor ik daar een Dobro? “Forget My Name” is dan weer van ingetogen dance met jazzy en funky elementen er overheen. Dat is een opbouw die Ndegeocello wel vaker hanteert, maar op de een of andere manier valt het hier wel steeds op zijn plek. Het funky titelnummer en “Conviction” doen me op momenten zelfs denken aan Wendy & Lisa, met natuurlijk wel de herkenbare, warme basklanken van Ndegeocello. Het prijsnummer is “Folie A Deux”, dat zich kan meten met haar beste werk. Comet, Come To Me biedt niets dat we niet al vaker van haar hebben gehoord, maar volgens mij is dit een van de Ndegeocello-albums die ik vaker zal gaan draaien. De consistentie van dit album maakt dat je er steeds meer ingroeit, en zo heb ik het graag. Voor de liefhebbers: je kunt op haar site ook een custom basgitaar aanschaffen. Slechts 1098 dollar. Maar je krijgt er een gratis download van Comet, Come To Me bij, dat dan weer wel…
mij=Naive
4 reacties