Muziekliefhebbers die weleens in een kerk komen zullen het waarschijnlijk met me eens zijn dat de kwaliteit van de muziek aldaar over het algemeen niet echt verheffend is. Daarbij hebben de liederen vaak nogal wollige teksten die je normaal gesproken je mond niet uit zou krijgen. Het zorgt voor een soort van afstandelijkheid en onbegrijpelijkheid die eigenlijk helemaal niet nodig is. Ik luister nu naar Cold World, de tweede cd van Naomi Shelton & The Gospel Queens, en hoor dat het inderdaad anders kan. Shelton en haar Gospel Queens debuteerden in 2009 op het vintagelabel Daptone met What Have You Done, My Brother? Naomi Shelton was toen de zestig al ruimschoots gepasseerd maar had ruim veertig jaar ervaring als zangeres in kerken en clubs. Op het debuut stonden voornamelijk covers en traditionals, op deze opvolger staan twaalf eigen composities. Naomi Shelton laat er geen misverstand over bestaan, zij heeft een rotsvast geloof. Dat draagt ze uit in twaalf prachtige gospelsoulsongs, gezongen met haar gloedvolle, gruizige en donkere stem waaraan je hóórt dat het leven daar ruimschoots overheen is gegaan, bijgestaan door de heldere achtergrondzang van de drie Gospel Queens. Sheltons doorleefde stem is haar kracht. Naomi zingt over gebeurtenissen en situaties waarin iedereen zich in kan herkennen en dat maakt haar geloof begrijpelijk en geloofwaardig. De muziek klinkt niet veel anders dan op het debuut, alsof dit veertig jaar geleden in een kerk in het Zuiden van Amerika gemaakt is. Net zo vintage als het Daptonelabel dus. Maar wat geeft het, de sound en zangeres zijn dan misschien oud, ze zijn allerminst gedateerd. Of je nu wel of niet gelooft waarover Naomi Shelton zingt, de intentie waarmee het gebracht wordt komt binnen en daarmee kunnen zij en haar Gospel Queens volle (kerk)zalen trekken.
mij=Daptone
4 reacties