The Fall. Over die band is er toch al een leuke stapel boeken geschreven. Twee daarvan heb ik recent nog eens herlezen, terwijl ik wachtte op The Big Midweek. Eerst herlas ik de tegenvallende autobiografie Renegade van frontman slash dictator Mark E. Smith. Een rommelig boek zonder al te veel informatie over deze legendarische band. Veel beter was volgens mij het soms hilarisch, soms intrieste The Fallen, waarin Dave Simpson (journalist van The Guardian) op speurtocht ging naar al die tientallen muzikanten die ooit lang of kort deel uitmaakten van deze postpunk-groep. The Fallen is misschien wel één van de beste muziekbiografieën die ik ooit las, een ware aanrader, zelfs als je muziek van The Fall niet kan waarderen een fascinerend boek. Dat nu Steve Hanley de pen opgepakt heeft is sowieso een klein wonder. De meest trouwe kompaan van Mark E. Smith was een kleine twintig jaar een vaste waarde in The Fall en zijn baslijnen waren bepalend voor het geluid van The Fall. Dat juist de wat saai ogende, koele Hanley uit de school klapt over het reilen en zeilen van The Fall had ik niet gedacht. Hoe moeizaam het werken is met een genie als Mark E.Smith, die dag in dag uit een paar “pints of lager” teveel tot zich neemt, en desondanks met ijzeren discipline zijn bandleden aanjaagt, wordt al heel gauw duidelijk uit dit prettig leesbare relaas. Ook andere legendarische mensen uit de toptijd van The Fall komen uitgebreid in beeld. Kay Caroll, de eerste manager (en levenspartner van Smith) die zo mogelijk nog meer dictatoriale trekken had, drummer Karl Burns die drie maal de band in en uit ging en duidelijk niet de meest geestelijk stabiele persoon in de U.K. is, Brix die midden jaren tachtig met Smith trouwde en met zowel haar lekkere gitaarpartijen als looks de band op een hoger commercieel vlak tilde, de uitermate ingetogen gitarist Craig Scanlon (die met Hanley de klassieke Fall-sound vormgaf) en Simon Rogers, de klassiek geschoolde multi-instrumentalist die met witte handschoenen aan de repetitieve punky songs speelde. Het is een uitermate bont gezelschap en de droge, afstandelijke, nuchtere manier waarop Steve Hanley alles de revue laat passeren staat in schril contrast met de gekte die het toeren met The Fall met zich meebracht. Dat hij zich hele conversaties uit begin jaren tachtig nog woordelijk lijkt te herinneren komt op mij wat ongeloofwaardig over maar iedereen die, net als ik, die maffe band nooit los kan laten moet dit boek lezen.
mij=Route Publishing
4 reacties