Sólstafir – Ótta

Sólstafir komt uit IJsland, net zoals Ólafur Arnalds, Sigur Rós en Björk. Stuk voor stuk bands die weten hoe je de juiste sfeer kunt raken, misschien is de natuur daar wel een inspiratiebron voor. Bij het luisteren naar Sólstafir moest ik ook als vanzelf denken aan de pracht van het eiland, met zijn vulkanen, geisers, gletsjers, fjorden en watervallen. Sólstafir begon ooit met black metal, maar de muziek evolueerde in loop van de jaren tot een meer melodieuze en weidse, post-rock-achtige sound zoals je dat op Ótta kunt horen. Je hoort echter nog wel iets donkers en scherps in de sfeerrijke muziek, waardoor het in mijn gedachte een koude en winderige herfstdag is in IJsland. Sólstafir neemt ons op Ótta letterlijk een dagje mee naar hun land: de nummers zijn opgedeeld in 8 eyktir, naar de tijdsindeling op IJsland (eykt). Met “Lágnætti” (de drie uren na middernacht) begint het album ijzersterk met piano en melancholische pracht, met een fijne versnelling op 2:45. “Ótta” is een lang nummer met een herhalende akkoordenreeks (dat doet de band vaker), maar Sólstafir weet het spannend te houden. Eigenlijk zijn “Rismál” en het melodieus gezongen “Dagmál” de minst opvallende (en wat lome) nummers op dit album, maar ik ben toch al geen ochtendmens. Als ander kritisch punt kun je de wat valse zang van Aðalbjörn Tryggvason noemen, maar als je het zo mooi getergd kunt brengen, heb ik er weinig problemen mee. Géén idee wat ie zingt, maar je gelooft het gewoon. Later op de dag is er meer ruimte voor stevige uitspattingen, zoals op de tweede helft van “Nón”, waarna “Miðaftann” juist weer mooi de diepte in gaat. Op dagafsluiter “Náttmál” komt alles samen in een imposant slotstuk. Ótta is toegankelijker dan bijvoorbeeld het machtige Köld uit 2009, maar zeker niet minder intens. Prachtplaat.

mij=Season of Mist