Daft Punk maakt geen punk, Jungle maakt geen jungle en The Acid maakt geen acid. Het is een beetje de vloek van deze tijd dat je met moderne digitale instrumenten alles kunt. Genres bestaan niet meer. Elektronische muziek is zo flexibel en vloeibaar dat je het schijnbaar moeiteloos kunt produceren en uitbrengen. Je zou het de devaluatie van muziek kunnen noemen, maar dat is hooguit een luxetitel. Er komen meer albums uit dan ooit, lijkt het wel, maar er zitten nog steeds heel veel parels tussen. The Acid is net als pakweg Minus Tide zo’n act die een digitaal drumstel – in mijn hoofd zie ik zo’n Guitar Hero-setje voor me – enorm knap combineert met James Blake-achtige mijmerzang, hooguit wat minder R&B-achtig. Die James Blake-associatie wordt natuurlijk al opgeroepen door de hoes van debuutplaat Liminal. Maar eerste track “Animal” is bijna stilte: je hoort alleen kwetsbare hoge mannenzang, een diepe subbass-melodielijn en heel spaarzaam wat percussie. Minder is meer. “Basic Instinct” en “Creeper” waren zelfs al te horen op 3FM, wat knap is, want je moet de tijd nemen voor The Acid. De zoemende bas neemt regelmatig ambient-achtige vormen aan. Een nummer als “Ghost” daarentegen is eigenlijk juist weer pure pop – ik kan me er zo een The Magician-remix van voorstellen. Schitterend! Het enige wat hier devalueert is mijn tijd om deze recensie te tikken, want op dit moment van schrijven staat deze geweldige band vanavond in Bitterzoet. Gaat dat zien.
mij=Infectious