Op de grote lijst van dingen van hoe je rockplaat maakt kan als schoolvoorbeeld voor een goede start wat mij betreft Amplifier‘s Mystoria opgenomen worden. Met het instrumentale “Magic Carpet” zetten ze je als luisteraar gelijk op scherp. Als de spaceships op de hoezen van Boston zetten ze hun motoren aan en de logge riffs suizen je als afterburners om de oren. Of je wilt of niet, je wordt er gelijk met de haren bijgetrokken.. En in de kleine veertig minuten die daarna volgen laten Sel Balimir en zijn mannen je ook niet meer los. Mystoria is wat compacter dan bijvoorbeeld de imposante dubbellaar The Octopus, toch is de plaat prima te verteren. Aan variatie is namelijk bepaald geen gebrek. Salimir zet de subtiele bijna luchtige gitaarloopjes gemakkelijk naast het betere logge riffwerk en midtempo rockers. Voeg daarbij het puike patent dat de band heeft om gouden koortjes te combineren met wispelturigheid en je weet: Mystoria vliegt voorbij voor je er erg in hebt. Zo is daar het met mokerslagen uit de hoek komende maar met mysterieuze ritmes doorspekte “Named After Rocky”. De bijbehorende clip is ook geweldig, maar die zie je natuurlijk niet op cd. Of neem “The Meaning Of If”, met zijn drie minuten verreweg het kortste nummer. Grof gemaasd, maar met een groove die wel een beetje aan King’s X doet denken. Wat me ook opvalt, is dat van Mystoria meer lol uitgaat dan van eerdere platen. Een speelse track als “Cat’s Cradle” had op eerdere platen denk ik niet kunnen staan. Het geeft veel vaker het idee dat Amplifier de studio ingegaan is en bijna in een keer hun vijfde album vol gejamd heeft. Zonder dat daarbij kwaliteitsverlies opgetreden is.
mij=Superball