De Kift heeft de afgelopen decennia zichzelf vaak overtroffen. Maar er komt een moment dat het niet meer lukt om een nieuw persoonlijk record te scoren. Zo simpel zit het leven nu eenmaal in elkaar. De reacties op de tijdens Oerol opgevoerde voorstelling Bidonville waren wisselend. Ik heb de voorstelling zelf niet gezien, maar wist wel dat De Kift het live eigenlijk nooit laat afweten. Ik was dan ook een beetje huiverig toen ik begon aan de cd-versie van Bidonville. Zou het consolidatie zijn? Of misschien zelfs minder dan zijn veelal geniale voorgangers? En zou dat erg zijn? Het blijkt bij beluistering gelukkig allemaal mee te vallen. Bij opener “Ralphie” zat ik in ieder geval al weer op het puntje van mijn stoel. De vertellende stem zuigt mij in ieder geval gelijk het verhaal in van Bidonville. Dat is ook niet zo raar, want De Kift citeert altijd al vrijelijk uit de wereldliteratuur en heeft nu ook her en der wat ideeën uit filmmateriaal gehaald. Het maakt dat op dat vlak niets te klagen valt. Zinnen als ‘Ik keek door alle zeven hemelkringen en zag beneden mij de ronde aarde, zo klein dat ik een lach niet kon bedwingen’ hoor je nu eenmaal niet snel in de gemiddelde Nederlandstalige popmuziek. Koppel dat aan het altijd diverse instrumentarium van de Kift met altijd weer de juiste eigenwijze hoeks er in en je weet: de lat ligt toch al snel weer zo hoog dat een ander er nooit en te nimmer overheen zal komen. Neem “Hovink” met zijn prachtige verwarrende filosofische hak-op-de-tak vertelling over de zin van het bestaan is bij mij goed voor een verwonderende glimlach van oor tot oor. Het behoort wat mij betreft zelfs tot een van de mooiste liedjes die de Kift maakte. Ja, inderdaad, Bidonville is niet het beste Kift-album, de rap in “Harde Munt” bijvoorbeeld vind ik een mindere zet. Maar mag dat onsje minder ook eens keer?
mij=Eigen beheer