Echo & The Bunnymen was voor de muziekliefhebbers ‘links van het midden’ in de jaren tachtig één van de absolute topbands. Vijf klassieke albums op rij en hits als “The Killing Moon”, “The Cutter” en “Bring On the Dancing Horses” zorgden daarvoor. Toch is die roem anno 2014 niet zo groot als van hun tijdgenoten als The Cure en U2, bands die min of meer in dezelfde scene zaten. Terwijl Echo & The Bunnymen in haar vijfendertigjarig bestaan wel wat pauzes kende weet men niet van ophouden. Hoewel, kunnen we nog wel van een band spreken? Zanger Ian McCulloch maakte dit album (na de financiering door crowdfunding te hebben geregeld) grotendeels in samenwerking met producer Youth. Youth die we kennen als bassist van het altijd gezellige Killing Joke maar vooral als top-producer van o.a. The Verve, The Orb, Paul McCartney en het Pink Floyd-album dat later dit najaar zal verschijnen. Pas toen het album bijna af was mocht gitarist Will Sergeant zijn karakteristieke klanken aan de tien songs toevoegen. Bassist Les Pattinson is allang niet meer in beeld. Meteorites mist misschien daarom wel een beetje dynamiek. Veel voorgeprogrammeerde drums en strijkers zorgen voor een wat klinisch geluid. En de altijd smaakvolle gitaren van eerder genoemde Wil Sergeant zijn maar zelden te horen. Het triomfantelijke “Market Towns” is een hoogtepunt, juist door die gitaar, maar duurt een beetje lang. De flirt met sixtiespop in “Is This a Breakdown?” werkt niet echt maar teruggrijpen naar hun eigen oude sound in “Constantinople” is wel lekker. In eerste instantie was ik het meest gecharmeerd van albumopener en titeltrack “Meteorites” maar na herhaaldelijke luisterbeurten is dat enthousiasme een beetje weggeëbd door de haast klinische sound van het instrumentarium (lees: de computer van meneer Youth). De echte Echo fans mogen deze plaat niet missen maar Meteorites komt, net als de voorgaande albums deze eeuw, ook niet in de buurt van hun oude klassiekers.
mij=Caroline