Soms is het helemaal niet erg om er een tijdje tussenuit te knijpen en je te bezinnen op wat je allemaal nog wilt doen en bereiken in het leven. Elle Bandita alias Ryanne van Dorst deed het. Van een samengesteld meidenpopbandje en punkpop van The Riplets verwierf ze echt bekendheid met gitaarpunkrock onder eigen naam. Toen was Elle nog loud & snotty. En je moest vooral niet te harde kritiek hebben, want dan kwam mevrouw verhaal halen. Van Elle Bandita kon je het hebben, omdat je ergens ook wel respect had voor hoe hard ze werkte. Bandita is de pubertijd duidelijk kwijtgeraakt. Maar haar jeugdige rebellie nog altijd niet. Met deze plaat laat ze dat horen. Het is uitgebalanceerde gitaarrock die zo kan wedijveren met het werk van Juliette Lewis & The Licks. Met Hole en soms, heel soms met Stevie Nicks, als ze heel erg haar best doet. Vijf jaar heeft Elle Bandita nodig gehad om zichzelf te heruitvinden. Niet meer met snokharde punk en rock, maar met uitgekristalliseerde vocalen en gitaarriffs die precies passen bij het decorum die Elle wil schetsen. Heel eerlijk, open en transparant. En wellicht een tikje duister. Het zal de hoogstpersoonlijke eigen gedachtegang van Elle Bandita zelf zijn die bijvoorbeeld in “Swan Song”, een gevalletje Rammstein-light, naar boven komt drijven. Bandita heeft haar eigen lijn opgepakt en verder doorgezet zonder toe te geven aan tal van modegrillen. Ik mag dat wel. En, ze weet zelf ook dondersgoed dat er geen Wende Snijders-stem in haar schuilt.
mij=Caroline