Matt Andersen – Weightless

De Canadees Matt Andersen heeft bluesprijzen gewonnen, maar noemt zich geen bluesartiest. Hij speelt wel (langere) gitaarsolo’s, maar liever niet op cd. Op Weightless, geproduceerd door Los Lobos’ Steve Berlin, draait het dan ook om de liedjes. Uitsluitend eigen tracks, steeds geschreven samen met iemand anders. Maar liefst zeven co-auteurs, die elk weer hun eigen inspiratie en kwaliteiten inbrachten. Opener “I Lost My Way” heeft een reggaevibe, wat in combinatie met Andersens soulstem resulteert in een een lekker ontspannen track, als een soort Gov’t Mule-in-de-zitkuil. “So Easy” is een mooie countryballad met pedal-steelgitaar. Veel van de andere tracks zitten behalve tegen de blues ook tegen soul en pop aan. Ik snap wel waarom Andersen de gitaarsolo’s minder belangrijk vindt. Hij heeft een fijne, warme stem en die draagt de liedjes meer dan een gitaar dat zou kunnen doen. Hij hanteert zelf trouwens de akoestische gitaar, terwijl Neko Case-gitarist Paul Rigby het elektrische deel voor zijn rekening neemt. Een speciale vermelding is er voor toetsenist Ross Billard, die op het hele album met heerlijke details strooit. Maar eigenlijk klopt het allemaal. De achtergrondzangeressen, de blazers die geregeld opduiken, en steeds weer die stem. Het is muzikaal goed beschouwd best licht en luchtig. Gelukkig wordt het geen moment kitscherig. Integendeel. Het verschil tussen Michael Bo…. – ho wacht, die naam mag hier niet genoemd worden – en Van Morrison, zeg maar. Matt Andersen laat horen ruim, héél ruim aan de goede kant van die streep te zitten. De komende weken is Matt Andersen overigens verschillende keren in ons land te zien. Mét gitaarsolo’s.

mij=True North Records / Bertus