Naast de naam van Mirel Wagner zou de naam van de producer ook levensgroot op de hoes van When The Cellar Children See The Ligth of Day gezet mogen worden. Vladislav Delay is de naam waaronder deze Fin in de liner-notes vermeld staat, maar in werkelijkheid heet hij Sasu Ripatti. De sound die hij dit tweede album van de eveneens Finse singer-songwriter meegeeft is wonderschoon. Warm en zo intiem, dat het lijkt alsof je een koptelefoon op hebt, terwijl je toch echt naar je oude JBL’s zit te luisteren. En dat gevoel past perfect bij de mysterieuze, soms bijna mantra-achtige stem van de Finse-met-Ethiopische roots. Ze maakt basale folk, wordt meestal begeleid door eenvoudige gitaarpatronen en een enkele keer door een elektrische gitaar (een prachtig-weifelende solo in “The Dirt”), een cello (“Ellipsis”) of toetsen (“Goodnight”). Haar folk is evenzeer beïnvloed door Leonard Cohen, als door Nick Cave, terwijl haar stem associaties oproept met P.J. Harvey. Zo mysterieus, bijna huiveringwekkend als de titel, zo zijn de teksten. De dood tiert welig en er is weinig vrolijks te bekennen. En toch is When The Cellar Children See The Ligth of Day een van de mooiste platen van dit jaar. Precies op tijd voor de herfst.
mij=Subpop