Monomyth – Further

‘Goh, Monomyth nieuw binnen op 48 in de Nederlandse Album top-100′, riep een vriend van me op IRC. Hè, watte? Ziedaar de samenloop van gedaalde cd-verkopen én pre-orders. Want hoewel deze Haagse band het afgelopen jaar veel positieve aandacht kreeg is de ‘instrumentale space kraut stonerrock’, zoals ze het zelf noemen, natuurlijk niet een genre waarin je nou eens een fijne klapper gaat maken met je muziek. Daar staat tegenover dat hun publiek wèl geld neertelt voor cd of vinyl én dat kleinood graag op de allereerste dag binnen wil hebben. Ziedaar plaats 48. Die daarmee natuurlijk wel nog steeds verdiend is. Ik boog me erover, samen met collega tBeest.
Prikkie: Jij was een van de mensen die ‘m pre-orderde, dus we mogen je wel tot de fans rekenen? Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben hoe het klinkt, maar dat het vooralsnog net iets te veel post-weetikveelwat voor mij is.
tBeest: Ik beken, ik ben fan. Dat rijmt. Al vanaf het prille begin eigenlijk, toen ze in 2013 in Merleyn stonden in het voorprogramma van Conan. Monomyth vond ik toen eigenlijk veel interessanter dan de hoofdact. Met drummer Sander Evers van het vermaarde 35007 weet je ook wel dat dit geen koekenbakkers zijn, en van dit soort uitgesponnen space/stoner-rock lust ik wel pap tegenwoordig. Dat scheelt. Daarna zag ik de band vaker en het debuutalbum eindigde vorig jaar dan ook strak bovenaan m’n jaarlijst. Nieuwe nummers als “Ark M” en “6EQUJ5” had ik al live gehoord, dus Further was voor mij een no-brainer. Natuurlijk moest ik zo’n mooi vormgegeven gelimiteerde oranje vinyl-uitgave hebben. En het album staat nu ook plek elf in de eerste vinyl50. Terecht dus als je het mij vraagt. Alleen “6EQUJ5” is al een megajam van ongekende proporties. Live alleen te evenaren door een monstertrack van Motorpsycho bijvoorbeeld. Maar ook de prachtige gelaagdheid en mooi gemixte productie is om van te smullen. Waar ben jij precies van onder de indruk? En wat voor post-iets raakt jou dan minder?
Prikkie: Nou, laat ik om te beginnen zeggen dat het inderdaad klinkt als een klok. Moddervet en tegelijkertijd loepzuiver. Maar het post-spul waar ik moeite mee heb is dat het soms nergens naartoe lijkt te gaan. Nou ben ik ook liefhebber van de Neal Morseprog, waarbij er eerder tevéél climaxen inzitten, dat maakt vast een verschil. Met name bij de twee eerste tracks, “Ark M” en “Spheres” heb ik dat. Het is lekker spacey en qua gitaarwerk valt er genoeg te genieten, maar ik mis een spanningsboog en een terugkerend riffpatroon. Dat laatste klinkt bij een band als Monomyth misschien raar, maar ik bedoel dat ik na het beluisteren de melodie vrijwel direct alweer kwijt was. In beide tracks komt er uiteindelijk wel een climax, maar het duurt me wat te lang voor ze die kant opgaan. In “Collision” en “6EQUJ5” hebben ze dat wat beter voor elkaar. Die eerste is natuurlijk ook een stuk korter, maar voor mijn gevoel ligt het toch vooral aan de fijne toetsen daarbij. Even geheel terzijde: heb je gezien waar ze op 6 december optreden? 😉
tBeest: Ah ja, ik heb ook echt meer moeite met prog met iets te veel climaxen of overdreven technisch vertoon. Van mij mag het best iets subtieler en de sfeerschetsen van “Ark M” en “Spheres” vind ik daarom nog best aangenaam. Lichte variatie in de herhaling kan al genoeg zijn. Bij kraut-/space- of psychedelische rock heb je dat wel vaker. Sfeervol trippen zeg maar. Maar toch hoor ik Monomyth liever ook toewerken naar een magistraal riffende apotheose, zoals op “6EQUJ5”. Dan heb ik echt het gevoel dat ze oneindig lang door mogen gaan. Haha, ja ‘t Beest in Goes is me dan net te ver, ik ga ze wel weer opzoeken in Deventer of Arnhem of zo. Of allebei. Want dit lust ik wel in royale porties. Net zoals dat dit stukje veels te lang wordt. 😉 Of had je nog wat meer toe te voegen?
Prikkie: Zullen we dat maar niet doen? 😉

mij=Suburban