‘Wanneer ik me somber voel, of gewoon compleet afgepeigerd ben, moet ik mezelf altijd helpen herinneren waarom ik zo van muziek maken houd. Ik besef het nu pas écht… Ik heb ontzettend veel geluk dit elke dag te mogen doen. Geloof mij, mijn ouders en mijn broer zijn wat dat betreft een baken, een reality check. Het is tegenwoordig niet zo vanzelfsprekend meer, een platenlabel die achter je staat en je in staat stelt dit full-time te doen. Realistisch gezien, is het vooral fijn om met mijn vier beste vrienden te werken. Ik ken Phil al sinds mijn elfde, wij zijn al zeventien jaar goede vrienden. Het begint in het eerste jaar van de middelbare school, elke dinsdagmiddag biertjes drinken en praten over het beginnen van een band’, vertelt een openhartige Steve Sparrow, frontman van de populaire Britse rockband Morning Parade. ‘Ik kon toen nog geen gitaar spelen. Phil heeft me wat basisdingen geleerd.’
Het jaar: 1997. De plek: het plaatsje Harlow, gelegen in de streek Essex in het oosten van Engeland. The Square is het lokale podiumcafé dat Sparrow als tiener regulier bezoekt om bandjes te kijken. Zijn toekomstige bandleden Phil Titus, Ben Giddings, Chad Thomas en Andrew Hayes insgelijks. Volgens Sparrow is The Square best een notoire plek. ‘Voordat Coldplay en Muse beroemd werden, zagen wij ze daar al spelen’, vertelt Titus. Steve vult aan: ‘Het is een soort traditiegetrouwe plek voor veel bands om op te treden. Ik zag Biffy Clyro in The Square toen ik veertien was. En een Deense band genaamd Mew.’
Sparrow en Titus zoeken bandleden om eenzelfde soort droom te verwezenlijken als de Biffy Clyros, Muses en Coldplays die ooit The Square, hun stamkroeg, als belangrijke tussenstop zagen… En inmiddels hele stadions uitverkopen. Sparrow ontmoet leadgitarist Thomas in 2003 op het Harlow College. De drie beginnen een band genaamd Anotherstory: vier jaar lang timmeren ze op eigen kracht aan de weg, voordat het doek in 2007 valt.
Sparrow heeft echter veel liedjes op voorraad die hij in akoestische setting blijft vertolken. Drummer Andrew Hayes was onder de indruk. Sparrow: ‘Op een gegeven moment herken je de goede lokale muzikanten vanzelf. Andy was een logische keuze, ik deed ooit een gastbijdrage voor een van zijn projecten.’ Voordat Ben Giddings zich aansluit, speelt hij toetsen in een lokale funkband. ‘We wisten dat Ben piano kon spelen, dus we zeiden tegen hem: “Hier heb je een synthesizer. Ga maar aan de slag”‘, lacht Titus. ‘Het viel allemaal op zijn plek, uiteindelijk.’ Onder de naam Morning Parade pakt het vijftal de draad op, met grotere ambities dan voorheen. Ambities die louter waargemaakt gaan worden. In 2010 tekent de band bij het legendarische Parlophone.
mij=Interview: Jasper Foto’s: Storm
Bevangen blijdschap
In het Backstage Hotel te Amsterdam ogen Sparrow, Giddings en Titus stukken pragmatischer dan de geestdriftige, ietwat naïeve twintigers die doorbraken met het gelijknamige debuutalbum in 2012. De band behaalde eensklaps wereldwijd succes, met als apotheose voor 80.000 man in Hyde Park optreden tijdens de Olympische Spelen in Londen. Ook in Amerika verkoopt de band doorgaans zalen uit. Merkwaardig genoeg brengt Morning Parade het tweede album Pure Adulterated Joy uit op een independent label: So Recordings. De titel is een tongue-in-cheek draai aan de Engelse term pure unadulterated joy, vrij vertaald: ‘puur onbevangen blijdschap’.
Bevángen blijdschap dus… Dat wil de band ons – in de facto – vertellen. Blij en dankbaar om muziek te maken zijn Sparrow en zijn vrienden nog altijd, maar tegelijkertijd behoedzamer. Zelfs al verwezenlijk je die jongensdroom, er zijn altijd krachten in werking die buiten je eigen controle zijn. Morning Parade ondervindt deze les al vroeg in hun carrière. Op de vraag welke lessen dat precies zijn, kiest Sparrow zijn woorden eerst voorzichtig. ‘We hebben een running gag in de band, dat wanneer we met industrievolk praten, wij ons inbeelden een koptelefoon op te zetten. Bullshit defenders’, vertelt hij bedeesd. ‘Mensen vertellen je altijd wat je wil horen. Dat is ook niet meer dan normaal. Er moet een wederzijds respect ontstaan tussen industrie en muzikanten. Wij willens ons slechts richten op onze muziek’
Het is volgens Sparrow van belang een “gezonde behoedzaamheid” bewaren. Ben vult aan dat de band veel beter in zijn vel zit onder het gezag van So Recordings. ‘Er staat minder druk op ons. Ik bedoel, die druk blijft altijd wel aanwezig. Maar nu hebben we groen licht om onze creativiteit maximaal uit te buiten.’ Sparrow: ‘De werkrelatie met So Recordings is stukken persoonlijker. Gewoon minder mensen, weet je. Als je naar een vergadering van Parlophone gaat, tref je dertig mensen aan. Nu communiceer je met vijf mensen binnen een ruimte.’
Sparrow vertelt dat Morning Parade die extra creatieve beenruimte inzet op een wat grilliger geluid. ‘We hebben slecht vijfentwintig songs opgenomen voor ons debuutalbum. Er zaten een paar hardere nummers tussen die het tot B-kant schopten, terwijl de meeste liedjes op het album radiovriendelijker klinken. Die hardere liedjes… Dat is het spul dat wij als band stiekem live willen spelen. Die stevigheid besloten we bij Pure Adulterated Joy wat sterker toe te passen. Omdat we nu meer creatieve controle mogen uitoefenen, kunnen we wat meer van onze persoonlijkheid filteren door onze muziek. We zijn alle vijf enorm gegroeid als individuen. In het begin waren wij best naïef… Althans, ikzelf in ieder geval dan. Als je je op handen en voeten laat meetooien, val je uiteindelijk hard op je bek…’
Door het oog van de storm
Parlophone wordt in mei 2013 verkocht aan Warner, temidden Morning Parades meest succesvolle Amerikaanse toer tot dusver, met nieuwe single “Under The Stairs” in het verschiet. Met noodlottige gevolgen. ‘Ik herinner mij die dag nog goed’, vertelt Ben. ‘We speelden in Chicago voor 7.000 mensen. Het was de beste show die Morning Parade ooit deed. Toen de labelmensen ons naderhand opzochten, waren wij vijven nog helemaal in de wolken. Ze brachten het nieuws dat “Under The Stairs” niet meer als single zal worden uitgebracht. We waren gedropt door het label. Moet je je voorstellen, om na de show van je leven dat nieuws te horen. Om terug te komen bij je eerdere opmerking over behoedzaamheid, DIT is dus waar het vandaan komt…’
Titus: ‘We zijn het slachtoffer geworden van het systeem…’ Giddings: ‘Het systeem zelf!’ Titus: ‘En niet alleen ons. De mensen waar wij mee werkten maakten een vrije val. Mensen waar wij het heel goed mee konden vinden. Je bent opeens je hele internationale team kwijt. We hadden geen label in Amerika, dus toen wij in Nashville aankwamen, was de nood een nieuw album op te nemen opeens erg hoog.’
Volgens Giddings heeft het veel moeite gekost het Amerikaanse PR team van Morning Parade voor Pure Adulterated Joy enigszins intact te houden. Hij wil echter niet in de details treden: ‘Er was een achterdeurtje…’ ‘…die wij vervolgens intrapten!’, maakt Titus af. ‘Het is best vreemd om ook op een kleiner label als So Recordings toch dezelfde licenties te werven als eerst. Dezelfde mensen helpen ons nu in de VS. In Europa werken wij met een compleet nieuw team, omdat de licenties van het album nu door andere labels wordt overgenomen. Hier in Europa zijn dat V2 en Kobalt.’
De realiteit
Uiteindelijk blijkt het Parlophone-debacle een perfecte storm te zijn geweest voor Morning Parade. Zo vroeg in je loopbaan door een major gedropt worden – ondanks een verdienstelijk debuutalbum – zet ongetwijfeld aan tot actie het hoofd boven water te houden. Sparrow: “Dat zakelijke gedoe filterde niet zozeer in het songmateriaal, maar we waren zeker heetgebakerd, gefrustreerd. We hadden meteen zoiets van…laten we een grote bak herrie maken.’ Ben: ‘We wilden die uitputtende energie bundelen in deze liedjes. Het ging niet zozeer over onze persoonlijke situatie, maar we schreven deze plaat op de eerste plaats voor onszelf.’ Tijdens het schrijfproces bivakkeert Morning Parade in een huisje in Atlanta, Georgia. ‘Er was een sterke connectie tussen ons onderling…’, vertelt Sparrow. ‘…omdat we verder niemand in de omgeving kenden. We waren super gefocust, twaalf uur per dag, zes dagen in de week.’
Volgens Sparrow port Pure Adulterated Joy in onze perceptie van de realiteit, hoe deze verandert de afgelopen jaren. ‘Het hele concept is steeds meer gaan groeien bij mij. Dit album vertelt hoe wij de wereld nu ervaren, en hoe de wereld zich op ons projecteert. En gaandeweg ook hoe dat ons als individuen vormt. Onze perceptie van de realiteit is aan het veranderen door de manier waarop wij het consumeren en produceren. Jij zal wat ik je nu vertel verwerken in een interview, mensen zullen dit interview vervolgens lezen en er over gaan tweeten. Tegenwoordig is bijna alle communicatie iets wat we kunnen aanpassen, terwijl ik nu een écht gesprek met je voer. Als dit interview via de mail plaats zou vinden, waren mijn antwoorden stukken makkelijker geweest… Ik kan alles wat ik zeg controleren, ik kan er over nadenken. Op de manier kan ik een constructie van mezelf op jou projecteren, in plaats van mijn ware ik toekennen. En dat vind ik vooral interessant. Hoe oud ben je, als ik vragen mag…?’
(Ik antwoord: “31”)
Sparrow: ‘Ik ben nu 28, dus je snapt misschien dat wij een van de laatste generaties zijn die dat onderscheid kan maken. Persoonlijk voor mij is het zo dat ik heel lang aan een stuk door op tournee ben geweest. Dat leventje werd een soort telescoop voor mij en bij dit album keek ik door die telescoop heen. Ik realiseerde dat mensen voor zichzelf een bepaald beeld van mij hebben gevormd. Wij vijven ervoeren de afgelopen jaren als iets bizars. Als je in een band zit, weten mensen die je nog nooit ontmoet hebt al hoe je hond heet. Zelfs de mystiek rondom muzikanten als David Bowie is vervaagd. Iedereen kent iedereen. Ik bedoel dat overigens niet als kritiek… Het is slechts een observatie van de drastische veranderingen in het moderne leven.’
‘Wat is het eerste dat je doet als je thuis komt na een lange toer?’, zo luidt de volgende vraag. Heerst de perceptie, de constructie… Of bezinkt de ware realiteit? ‘Het eerste wat ik doe…daar mag ik niet over praten!’, grapt Giddings, gevolgd door lachsalvo’s van de andere twee bandleden. ‘Ten tweede… Je vrienden buiten de band weer opzoeken is een hele andere ervaring, omdat je op tournee praktisch getrouwd bent met de band. De gesprekstof verandert, je taalgebruik ook. Je ziet dingen net iets anders. In die zin voel je je best buitenaards. Niet dat ik de snob wil uithangen, ik hou enorm van al mijn vrienden thuis. Zodra je thuis komt na zo een ellenlange toer, besef je je pas dat veel dingen die je beschouwt als gewoon ‘opeens’ vreemd zijn. Dat is best onthutsend soms…’
Hoewel de band al eerder beweerde niet direct de schermutselingen van vorig jaar te verwerken in het album, sijpelt er uit nummers als “Culture Vulture” en “Reality Dream” toch een soortgelijke desillusie. Cos’ all we want is to give our hearts to someone else/Love that is everlasting/The kind of love Hollywood sells“, zingt Sparrow in het laatstgenoemde nummer. Het lijkt bijna synoniem aan de loopbaan van Morning Parade tot nu toe, een zegevierend too good to be true doorbraak die plots uitmondt tot een koude douche… Waardoor de realiteit uiteindelijk bezinkt, en daarmee ook nieuwe wijsheden.
Sparrow duidt de tekst nader: ‘In heel veel muziek, de dingen in popcultuur waar wij waarde aan hechten… Je wordt vooral opgemeten door het succes dat je behaalt. Van kinds af aan kijk je Disneyfilms, waardoor je een bepaald beeld krijgt van wat liefde nu inhoudt, zoals de knappe prins die de mooie prinses voor zich wint. Dat soort idyllische beelden komen steeds terug in films, reality tv en literatuur. Ik hoop dat de luisteraar zich daar wat meer in toetst, en niet alles meteen voor lief neemt… Een dwarsdoorsnede durven maken en je beseffen: “Wauw, dit overkómt ons nu gewoon!””
Pure Adulterated Joy is vanaf september verkrijgbaar via V2 Records/Kobalt. Morning Parade speelt aankomende zaterdag in De Melkweg. Kaarten zijn hier verkrijgbaar.