‘Alsof je een wereldwijde club hebt.’
Omdat Nicole Atkins eindelijk eens met haar eigen optredens naar Europa komt, leek het ons bij File Under een perfect excuus om eens contact met haar op te nemen en via Skype eens even bij te babbelen. Helaas was ze op dat moment in Schotland aangesloten op een antieke, pijnlijk trage router wat een gesprek voeren onmogelijk maakte. Maar gelukkig is er dan altijd nog de chat-functie om ons uit de brand te helpen.
mij=Interview: André
File Under: Hoi Nicole, hoe gaat het daar?
Nicole Atkins: Het gaat echt heel goed! Aan het genieten van repetities in Schotland. Ik kan niet wachten om dinsdag te vertrekken.
FU: Je allereerste Europese tour als hoofdact. Hoe spannend is dat?
NA: Heel erg spannend voor mij! Vooral ook omdat ik een kleine band bij me heb. Ik heb deze twee gasten in Schotland een tijd geleden ontmoet en we spelen geweldig samen. Het heeft allemaal een steviger geluid gekregen met alleen maar drie muzikanten. Er zijn zoveel plaatsen gedurende deze tour waar ik nog nooit een eigen show heb gespeeld. Een vrij groot aantal plaatsen waar ik onlangs nog solo als voorprogramma van Eels heb gespeeld en het voelt goed om relatief snel terug te komen met mijn eigen shows.
FU: Dat is goed nieuws voor jouw Europese fans. We hebben daar een aardig tijdje op moeten wachten. Het maakt deel uit van jouw nieuwe doe-het-zelf benadering, is het niet?
NA: Yeah. Dat en er is momenteel geen IJslandse vulkaan aan het uitbarsten. Dat was de reden dat ik de vorige keer niet die kant op kon komen. Maar ik was het dus gewoon beu om thuis te zitten wachten op het moment dat er eens iets gebeurde. Dus heb ik de laatste paar jaren gebruikt om mijn mogelijkheden te inventariseren en mijn team uit te laten zoeken hoe ik wat vaker en met meer regelmaat naar Europa kon komen en spelen. De muziek fans lijken echt een diepe connectie met de sound te hebben waar ik jarenlang aan gewerkt heb en de live show is voor mij waar het uiteindelijk om draait en dat moet gedeeld worden. Het was voor mij een soort alles of niets. Ik zou en moest uitzoeken hoe ik hier weer terug kon komen.
FU: Ik kan me die vulkaan nog goed herinneren. Wij hadden kaartjes voor de gecancelde show in Paradiso. Uiteindelijk zijn we naar Londen gegaan om jou in The Slaughtered Lamb te zien spelen. We waren het wachten blijkbaar ook beu. 😉 Voor het album Slow Phazer had je een crowdfunding-project opgestart op Pledge.com. Wij hebben daar uiteraard aan meegedaan. Was je verrast dat die actie slaagde?
NA: Hartstikke bedankt daarvoor! Ik was zo blij dat het gelukt was. Het overtrof zo veel van mijn verwachtingen en het was zo overweldigend en spannend om op die manier met fans in contact te treden. Ik word er superblij van als er tijdens shows mensen aanwezig zijn met shirtjes die ze van Pledge.com hebben gekregen. Alsof je een wereldwijde club hebt.
FU: Je eigen kleine Nicole Atkins cultus.
NA: Fijn! Eindelijk! Haha. (grapje)
FU: Nu we het toch over Slow Phazer hebben: er zit een verrassend aandeel Prog op het album. Waar kwam dat ineens vandaan?
NA: Voordat ik naar Zweden vertrok om op te nemen, ging ik door een tamelijke flinke Prog-fase heen. Ik logeerde bij een vriend in Joshua Tree Californië om muziek te schrijven voor een ander project en hij bracht me in aanraking met vroege Genesis, King Krimson en Gentle Giant. Vooral Peter Gabriels eerste soloplaat. Het was deze mix van perfecte popliedjes die veranderde in een sonische reis. Er zijn zoveel kleuren en landschappen in die muziek. Daar wilde ik ook heen met mijn muziek. Toen ik Zweden was en erover sprak met mijn producer Tore Johannson en bleek dat hij ook een grote Prog-liefhebber was, waren we er helemaal klaar voor om die richting op te gaan en te experimenteren. We probeerden met de arrangementen zo ver als we mogelijk achtten te gaan, en kregen daar vervolgens de meest plezierige opnames van mijn leven voor terug.
FU: Wordt het niet lastig om deze uitgebreide arrangementen te vertalen naar een live-band van drie personen?
NA: Jazeker. De live show is een heel ander verhaal. Als trio is de band een stuk krachtiger. Het is veel meer rock ‘n’ roll. Af en toe bijna Black Sabbath-achtig. Het is absoluut het grootste plezier dat ik ooit heb gehad op het podium.
FU: Daar wijkt jouw benadering dan ook het meeste af met die van de eerdergenoemde Prog-bands. Je gaat niet proberen het album noot voor noot na te spelen.
NA: Het zou wel fantastisch zijn om dat ooit eens te doen, maar ik ben altijd al een liefhebber geweest van het feit dat de live shows een stuk rauwer zijn en andere kanten laten zien van hoe de liedjes op het album hadden kunnen klinken. In de komende tien jaar heb ik het gevoel dat mijn albums in elke mogelijke stijl zijn gespeeld. Haha. Behalve polka, misschien. Maar misschien wordt dat gedaan door een of andere band uit the Midwest. Haha.
FU: Laten we dat maar over aan Weird Al Jankovic…
NA: Precies!
FU: Het is me overigens opgevallen dat je momenteel met onzichtbare mannen aan het daten ben? Al enig succes?
NA: Oh hahahaha! De videoclip! Die was echt zo ontzettend leuk om te maken.
FU: Van wie was dat idee afkomstig?
NA: Het was nota bene mijn man die met dat concept op de proppen kwam. Hij is een Schot en voordat hij verhuisde naar de States voelde dat een beetje alsof ik de onzichtbare man aan het daten was. Haha. Hij had zoiets van: ‘hey, voor jouw videoclip, waarom ga je niet de onzichtbare man daten? Jij kan heel goed dronken en idioot acteren. Perfect!’
FU: Oké. Gelukkig is het voor jullie beide een stuk beter afgelopen.
NA: Haha, dat klopt!